تصميم گيري و توجه اختصاصي در اختلالات افسردگي اساسي و اضطراب فراگير

اين مطالعه با هدف بررسي تفاوتهاي تصميم گيري و توجه اختصاصي در افراد مبتلا به اختلال افسردگي اساسي و اضطراب فراگير انجام شد. گروه نمونه عبارت از 100 نفر بودند كه 50 نفر در گروه اختلال افسردگي اساسي و 50 نفر نيز در گروه اختلال اضطراب فراگير قرار گرفتند. شركت كنندگان از مراجعين بخش اعصاب و روان بيمارستانهاي تهران و به صورت تصادفي انتخاب شدند. پژوهش به روش آزمايشي و در سه مرحله انجام شد. ابزارهاي مورد استفاده جهت اندازه گيري افسردگي اساسي و اضطراب فراگير، مصاحبه تشخيصي نيمه ساختار SCID و آزمون DASS-21و براي توجه اختصاصي و تصميم گيري، نرم افزارN-Back بود (خدادادي، مشهدي و اماني، 2014). نتايج تحليل واريانس يك راهه براي مقايسه ميانگين هاي توجه اختصاصي ، 0 و 97/3 و 52/2 و تصميم گيري 43/2 و 24/38 و 74/28 بود. يافته ها نشان دادند كه افراد مبتلا به اختلال افسردگي اساسي در جستجوي نشانه و توجه بر روي آن ضعف دارند در حاليكه در تصميم گيري براي تثبيت نشانه از سرعت بالايي برخوردار مي باشند. برعكس، افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگير در جستجوي نشانه و توجه بر روي آن، همانند افسرده ها عمل مي نمايند اما در تصميم گيري براي تثبيت نشانه تعلل معني داري دارند. ضعف در توجه اختصاصي در هر دو اختلال مشابه است اما سرعت بالا در تصميم گيري، عامل شناختي حاكم بر اختلال افسردگي اساسي مي باشد.