رابطه كمال گرايي با فرسودگي شغلي در پرستاران: نقش واسطه اي خويشتن پذيري غيرمشروط

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه ميان دو بعد مثبت و منفي كمال گرايي با فرسودگي شغلي و بررسي نقش واسطه اي خويشتن پذيري غير مشروط در روابط ميان آن ها انجام شد. اين پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل پرستاران زن و مرد شاغل در بيمارستان هاي تهران بود كه با استفاده از نمونه گيري تصادفي خوشه اي 395 نفر از آن ها به عنوان نمونه انتخاب و با تكميل پرسشنامه كمال گرايي فراست و همكاران (1990)، پرسشنامه خويشتن پذيري غير مشروط چمبرلين و هاگا (2001) و پرسشنامه فرسودگي شغلي مسلش و جكسون (1981) در اين پژوهش شركت كردند. به منظور تحليل داده ها از روش الگوسازي معادلات ساختاري استفاده شد و تجزيه و تحليل مدل پژوهش با استفاده از نرم افزار ليزرل انجام شد. شاخص هاي برازش الگوسازي معادلات ساختاري، مدل كلي پژوهش را تاييد كردند؛ به عبارت ديگر نتايج نشان داد كه كمال گرايي مثبت داراي رابطه مستقيم و كمال گرايي منفي داراي رابطه معكوس با خويشتن پذيري غيرمشروط است. همچنين نتايج نشان داد كه خويشتن پذيري غير مشروط رابطه معكوس با ابعاد فرسودگي شغلي دارد.