رابطه طلاق عاطفي با تصوير بدني و كمال گرايي

در اين پژوهش رابطه تصوير بدني و كمال گرايي افراد با ميزان طلاق عاطفي آن ها در زندگي مشترك بررسي شد. جامعه آماري كليه زنان و مردان متاهلي بودند كه به دليل مشكلات زناشويي به مراكز مشاوره خانه هاي سلامت در شرق تهران در زمستان 1390 و بهار 1391 مراجعه كردند. روش نمونه گيري مبتني بر هدف و در دسترس بود. پس از تشريح اهداف پژوهش، تكميل پرسشنامه ها توسط افراد گروه نمونه شامل 252 نفر ( 146 زن و 106 مرد ) انجام شد . طرح پژوهش از نوع همبستگي بوده و براي اندازه گيري متغيرهاي پژوهش از آزمون طلاق عاطفي رازقي و همكاران ( 1387 ) ، آزمون تصوير بدني فيشر ( 1970 ) و پرسشنامه كمال گرايي هيل ( 2004 ) استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون هاي آماري همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون بررسي شد. نتايج نشان داد كه بين متغيرهاي طلاق عاطفي و تصوير بدني در زنان همبستگي معنادار و منفي وجود دارد. هم چنين وجود رابطه معنادار مثبت بين متغيرهاي طلاق عاطفي و كمال گرايي منفي از ديگر نتايج اين پژوهش بوده است .