بررسي تطبيقي «ازخودبيگانگي» از ديدگاه مولوي و ملاصدرا

بيشتر ديدگاه هاي حكيم صدراي شيرازي و ملاي رومي، با توجه به اشتراكات وسيع فرهنگي، اجتماعي و ديني آنها، شبيه يكديگر و در نتيجه مكمل هم بوده است و بين آنها تنها اختلاف هاي اندكي در مباني فكري وجود دارد. هرچند از نظر پارادايمي، انديشه هاي دو متفكر بسيار به هم نزديك است، صدرالمتالهين در بحث خويش از روش حكمي ـ عرفاني استفاده مي نمايد و مولوي بيان خود را در قالب روشي عرفاني و به صورت تمثيلي بيان مي كند تا براي عموم، قابل فهم تر باشد. يكي از محورهاي مهم در انديشه ايشان، پرداختن به «ازخودبيگانگي» است كه البته در عبارات مولوي و ملاصدرا به طور صريح به كار نرفته است؛ اما معادل آن، يعني «غفلت از خويشتن و خودباختگي» در آثار آنها يافت مي شود. در جريان مطالعه تطبيقي افكار اين دو، سعي بر آن است تا تصور، ابزارانگار باشد. بر همين اساس، مسئله اصلي پژوهش، در كنار توصيف مواضع خلاف و وفاق، تبيين مواضع نيز بوده است و ازاين رو تعريف و تبيين مسئله ازخودبيگانگي از نظر هر دو انديشمند و نيز پيامدها، علل بروز و راهكارهاي درمان آن به صورت تطبيقي بررسي خواهد شد.