اثر بخشي آموزش مهارت هاي مثبت انديشي بر سبك اسنادي بدبينانه دانش آموزان پسر دوره ابتدايي

هدف از پژوهش حاضر، بررسي تاثير آموزش مهارت هاي مثبت انديشي بر سبك اسنادي بدبينانه دانش آموزان پسر دوره ابتدايي است. جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان پسر11-9 سال دوره ابتدايي شهر اصفهان در سال تحصيلي 93-92 ، كه تعداد كل آنها حدود 450 نفر است. نمونه آماري اين پژوهش 42 دانش آموز پسر 9 تا 11 سال است كه به صورت در دسترس انتخاب و به شكل تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه (هر گروه 21 نفر) قرار داده شدند. هر دو گروه به پرسشنامه سبك اسنادي كودكان، تامپسون وهمكاران (1998) پاسخ دادند. اين پرسشنامه داراي روايي همگراي مطلوب و از نظر پايايي با توجه به آلفاي كرونباخِ مجموع امتياز كل كه برابر با 61/0 بوده، داراي ثبات دروني خوبي است. سپس گروه آزمايش 12 جلسه 90 دقيقه اي، آموزش مهارت هاي مثبت انديشي از كتاب آموزشي من و انديشه هايم ، چم زاده قنواتي (1393) دريافت كردند. به منظور تجزيه و تحليل داده ها در سطح توصيفي از جدول فراواني و درصد فراواني و در سطح استنباطي از تحليل كوواريانس چند متغيري استفاده شد. كليه تحليل ها با نرم افزار آماري spss نسخه 18 انجام شده است. يافته هاي پژوهش نشان داد بين دو گروه در سبك اسنادي بدبينانه در بُعد شخصي سازي ( p < 0/05) و در بُعد تداوم ( p <0/01) تفاوت معنادار وجود دارد، امادر بُعد فراگير بودن (p >0/01) تفاوت معناداري مشاهده نشد. به طور كلي تفاوت نمرات پيش آزمون و پس آزمون نشان داد بين دو گروه تفاوت معناداري وجود دارد ( p<0/01) و آموزش مهارت هاي مثبت انديشي در كاهش سبك اسنادي بدبينانه تاثيرگذار بوده است.