تاثير آموزش مديريت زمان بر خودراهبري در يادگيري دانش آموزان دختر پايه اول دبيرستان

پژوهش حاضر با هدف تاثير آموزش مديريت زمان بر خودراهبري در يادگيري دانش آموزان دختر پايه اول دبيرستان انجام شده است. روش پژوهش نيمه تجربي و طرح پژوهش پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل بوده است. روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي بود. به اين منظور از يكي از دبيرستان هاي دخترانه منطقه فلاورجان كه به صورت تصادفي انتخاب شد، دو كلاس اول 30 نفره انتخاب و به صورت تصادفي يك كلاس در گروه آزمايش و ديگري در گروه كنترل قرار گرفت. ابزار گردآوري اطلاعات پرسشنامه خودراهبري در يادگيري (Fisher et al ،2001) بود كه روايي سازه، محتوايي و صوري آن در سوابق پژوهشي بررسي و تاييد شده بود، روايي صوري مجدداً نيز بررسي و تاييد شد. پايايي آن برحسب ضريب آلفاي كرونباخ 81/0 محاسبه شد. هر دو گروه به پرسشنامه خودراهبري در يادگيري به عنوان پيش آزمون پاسخ دادند. سپس مديريت زمان در 8 جلسه 5/1 ساعته طي يك ماه به گروه آزمايش آموزش داده شد و در پايان هر دو گروه در معرض پس آزمون قرار گرفتند. داده ها با استفاده از تحليل كوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها حاكي از آن بود كه ميانگين نمرات كل خودراهبري در يادگيري و مولفه هاي آن (خودمديريتي، رغبت براي يادگيري و خودكنترلي) در گروه آزمايش در پس آزمون نسبت به پيش آزمون افزايش يافته است. در نتيجه آموزش مديريت زمان بر افزايش خودراهبري در يادگيري و مولفه هاي آن تاثير داشته است.