سازمان بداخلاق: قاتق نان يا قاتل جان؟

سازمان بداخلاق: قاتق نان يا قاتل جان؟ نوشته دكتر سيد حسين كاظمي امروزه نگراني در خصوص كژكاركردها و آثار سوء پيشرفت شتابان فناوري هاي ارتباطي بخش متداول و متعارفي از زندگي فكري ما شده است و كم تر كسي يافت مي شود كه هشدار نفوذ و شيوع اختناق آور اين فناوري ها به گوشش نخورده باشد. پيرامونمان مشحون از فيلم هاي سينمايي و كتاب هايي است همچون ماتريكس و نابودگر كه انديشناكمان مي كنند از روزي كه ماشين هاي خودساخته و خوش خدمتمان هواي خيانت كرده و تسخيرمان كنند؛ چنان كه «گالم » افسانه اي يهوديان، با آنان كرد. طرفه آن جاست كه نخستين نمودهاي اين تسخيرشدگي را، چنان چه در «عصر جديد» چارلي چاپلين به تصوير كشيده شده، در خود اين جريان فكري هشداردهنده مي توان ديد؛ انديشه اي غيرخودنگر كه نه كنترل جسمي، بلكه كنترل فكري صاحبانش را به دست تفكر پيروي ماشين سپرده است (نقد ماشيني شدن و به اسارت ساخته خويش درآمدن تنها شايد در اين معنا، راست آيين باشد). با اين حال در جوامع آكنده از رسوايي ها و خيانت هاي سازماني (شركتي/نهادي)، در جايي كه به عنوان نمونه در فاصله اي كم تر از يك ماه نخست مي شنويد آب هايي كه به اسم آب معدني و آشاميدني مي نوشيديد بعضا سلامت لازم را نداشته و حتي مضر بوده اند و سپس حيرت زده آگاه مي شويد كه در هفده كارخانه توليد آبليمو حتي يك قطره آبليمو هم يافت نشده، بيم اسارت بشريت در چنگ ماشين هاي هوشمند خودساخته بيش تر به «شبه مساله» مي ماند تا مساله. به اين معنا اگر بنگريم، هم اكنون نيز اسير همين ماشين هاي هوشمند آينده هستيم، نه به صورت فكچوال بلكه اينتلكچوال.