حركت جانبي فاعل در عبارت‌هاي وصفي: رويكردي كمينه‌گرا

Sideward Movement of Subjects in the Past Participle Clauses: A Minimalist Approach

با حذف سطح ژرف‌ساخت از برنامه كمينه‌گرا و شكل‌گيري ساخت‌هاي نحوي از رهگذر فرايند ادغام، حضور بيش از يك عنصر نحوي ريشه در اشتقاق، ميسر و در مواردي براي پيروي از شرط گسترش، الزامي شده است. يكي از پيامدهاي مهم اين انگاره نظري، امكان حركت جانبي عناصر نحوي است كه در آن، يك سازه مي‌تواند از يك درخت نحوي به درخت مستقل ديگري حركت كند. براين اساس و به پيروي از تحليل هورنشتين و نونيس، پژوهش حاضر به بررسي حركت جانبي فاعل در ساخت عبارت‌هاي وصفي زبان فارسي مي‌پردازد و تصريح مي‌كند كه اين اشتقاق‌هاي نحوي كه به گروه فعلي كوچك در بند اصلي متصل مي‌شوند، در واقع بند ادات ناخودايستا، با نقش قيدي‌اند كه فاعل مشتركي با جمله پايه دارند. در اين روند، ابتدا با تكيه‌بر ملاحظات نظري و شواهد تجربي، استدلال مي‌كنيم كه اصل فرافكن گسترده در فارسي مشخصه‌اي قوي است و سبب حضور يك گروه معرف آشكار يا پنهان در شاخصگروه زمان مي‌شود. در ادامه، نشان مي‌دهيم كه در عبارت‌هاي وصفي نيز عنصر فاعل با حركت جانبي از درون اين سازه خارج مي‌شود و در شاخص گروه فعلي كوچك بند اصلي مي‌نشيند تا پس از برآوردن نقش معنايي فعل اصلي، با حركتي روبه‌بالا، به شاخص گروه زمان ارتقا يابد و اصل فرافكن گسترده جمله پايه را بازبيني كند. با توجه به اين‌كه بند ناخودايستا فاقد مشخصه حالت است، حركت جانبي فاعل به بند اصلي امكان بازبيني و حذف مشخصه تعبيرناپذير حالت آن را نيز فراهم مي‌آورد تا مانع از فروريزي اشتقاق در سطح صورت منطقي شود.

Once DS is abandoned in the Minimalist framework and structure building is carried out by merge, multiple root syntactic objects in a single derivational step are not only allowed in principle, but must indeed be employed in some derivations in order for the extension condition to be satisfied. The crucial aspect of this theoretical model is that it permits instances of sideward movement, whereby a given constituent moves from a syntactic object K to an independent syntactic object L. Following Hornstein and Nunes (2014), the present study examines the sideward movement of the subject in the Persian past participle clauses assuming that these non-finite adverbial adjuncts hang below the vP of main clauses. As in these structures the subjects of the adjunct clauses are understood as being the same as the subjects of the matrix clauses, it will be argued that the head T in this language has a strong EPP feature that triggers movement of an overt or covert subject into its Specifier. Based on these assumptions, a DP has to move sideways from the subject position of the participle clause to merge with the main vP allowing the external theta-role of the matrix verb to be discharged. In the next step, the same DP moves upward to the Specifier of TP to satisfy the EPP feature of the main clause. Sideward movement also provides an escape hatch for the subject to have its case checked. Were this constituent not to move, the derivation would crash at LF as it could not get its uninterpretable case feature checked within the adjunct clause.