بررسي كاربرد زغال ‌زيستي تهيه شده از شلتوك برنج در شوري‌زدايي آب آبياري

Application of Rice Husk Biochar to Desalinate Irrigation Water

استفاده از جاذب هاي كربني براي حذف آلودگي هاي مختلف رو به افزايش است. زغال زيستي مواد متخلخل غني از كربن، ارزان قيمت و دوست دار محيط زيست است كه از پيروليز زيست توده توليد مي شود. در اين مطالعه، پتانسيل زغال زيستي تهيه شده از شلتوك برنج در شوري زدايي آب آبياري با شوري هاي 5، 15 و 25 دسي زيمنس بر متر مورد ارزيابي قرار گرفت. تأثير دماهاي پيروليز 400 (RHB4)، 600 (RHB6) و 800 درجه سلسيوس (RHB8) بر خصوصيات فيزيكي و شيميايي و قدرت شوري زدايي آنها بررسي شد. نتايج نشان داد كه دماي پيروليز تأثير معني داري بر خصوصيات جاذب دارد. زغال RHB6 با ظرفيت شوري زدايي 301/1 ميلي گرم بر گرم كارآمدترين جاذب در شوري زدايي نسبت به دو جاذب ديگر بود. اين جاذب بيشترين سطح ويژه (211 متر مربع بر گرم) و حجم تخلخل (0/114 سانتي متر مكعب بر گرم) را داشت. نتايج اين مطالعه چشم اندازي جديد به مديريت پسماندهاي كشاورزي و كاهش هزينه هاي آبياري مي باشد.

In recent years, use of carbonbased adsorbents has increased in pollution reduction from aqueous solutions. Biochar is a carbonrich porous material, with low costs, and environmentally friendly, which is prepared by pyrolysis of biomass. In this study, potential of rice husk biochar to desalinate irrigation water with EC of 5, 15 and 25 dS/m was investigated. The effect of pyrolysis temperatures of 400 (RHB4), 600 (RHB6) and 800 (RHB8) on selected physicochemical characteristics and their desalination power was considered. The results showed that pyrolysis temperature has a significant effect on biochar properties. RHB6 with 301.1 mg g1 desalination capacity was more efficient than the other biochars. This adsorbent had maximum surface area (211 m2 g1) and total pore volume (0.114 cm3 g1). The results of this study could open new horizons to manage the agricultural wastes and simultaneously reduce the cost of irrigation water.