سياست هاي مذهبي و وضعيت علمي و آموزشي شامات(از اتابكان زنگي تا پايان مماليك)

رشد جريان هاي شيعي همواره يكي از دل نگراني هاي حكومت ها در منطقه راهبردي شامات ـ شامل سرزمين هاي فعلي سوريه، لبنان، فلسطين و اردن ـ از قرون نخست اسلامي به اين سو بوده است. حاكمان اين منطقه از زمان اتابكان زنگي (521ـ624هـ .ق) تا پايان عصر مماليك (650ـ922هـ .ق) بخشي از سياست خود براي تقويت مذاهب اهل سنت را در قالب مدرسه سازي دنبال كردند. اين امر به رشد علوم نقلي و ـ به دليل فقدان پويايي لازم ـ به رواج سلفي گري انجاميد. در اين دوره زماني، شيعيان نيز با استفاده از همين روش مدرسه سازي توانستند زمينه رشد انديشه هاي شيعي و گسترش آن در مناطق ديگر را فراهم آورند. اين نوشتار در پي آن است با واكاوي منابع دست اول تاريخي، سياست هاي مذهبي و سپس وضعيت علمي و آموزشي شامات را در اين مقطع زماني بررسي كند.