اثربخشي روايت درماني گروهي بر ميزان اميدبه زندگي و شادكامي سالمندان شهرتبريز

اين پژوهش با هدف، بررسي تاثير روايت درماني گروهي بر ميزان اميد به زندگي و شادكامي سالمندان شهر تبريز انجام شد. طرح پژوهش حاضر از نوع نيمه تجربي با پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري را كليه افراد 60 سال به بالاي ساكن در شهر تبريز تشكيل مي داد،كه اختلالات روان شناختي (فراموشي، دمانس و آلزايمر) نداشتند. نمونه آماري پژوهش شامل 20 آزمودني (10 زن و 10 مرد) بود، كه به شيوه نمونه گيري داوطلبانه انتخاب و در 2 گروه 10 نفره (آزمايش و كنترل)، به شيوه تصادفي قرار گرفتند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه هاي شادكامي آكسفورد OHI (1989) و اميد به زندگي ميلر MHS استفاده شد. ابتدا همه نمونه ها به پرسشنامه هاي مذكور پاسخ دادند. سپس برنامه روايت درماني گروهي بر روي گروه آزمايش در 10 جلسه اجرا شد و در نهايت پس آزمون از گروه آزمايش و كنترل گرفته شد. جهت تجزيه و تحليل داده ها از نرم افزار SPSS، و آزمون تحليل كواريانس يك طرفه استفاده شد. يافته ها نشان مي دهند كه فرايند جلسات روايت درماني گروهي باعث افزايش ميزان اميد به زندگي و شادكامي سالمندان در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل شده است (P < 0/05) نتايج بيانگر اين است كه روايت درماني گروهي بر ميزان اميد به زندگي و شادكامي سالمندان موثر است.