طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه در بيماران مبتلا به اختلالات شخصيت مرزي

مقدمه: مطالعه حاضر با هدف تعيين طرحواره‌هاي غالب و مقايسه‌ي طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه در مبتلايان به اختلال شخصيت مرزي و افراد بهنجار انجام شده است. روش‌ها: در اين مطالعه مقطعي، از ميان بيماران مبتلا به اختلالات شخصيت مرزي و افراد بهنجار شهر اردبيل، 90 نفر به صورت تصادفي ساده انتخاب شدند (45 نفر در هر گروه). براي جمع‌آوري داده‌ها از فرم كوتاه پرسش‌نامه‌ي طرحواره‌ي يانگ و پرسش‌نامه چند محوري باليني ميلون استفاده شد. به منظور تجزيه و تحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS (Ver 17) و آزمون‌هاي آماري كاي دو و تي مستقل استفاده شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد كه بين طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه در بيماران مبتلا به اختلالات شخصيت مرزي و افراد بهنجار تفاوت معني‌داري وجود دارد. علاوه بر آن تفاوت معني‌داري در طرحواره‌هاي حوزه بريدگي و طرد، خودگرداني و عملكرد مختل، محدوديت‌هاي مختل، گوش به زنگي بيش از حد و بازداري (0.001>P) در دو گروه مورد مطالعه ديده مي‌شود. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج به دست آمده طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه در بيماران مبتلا به اختلال شخصيت مرزي ناكارآمد مي‌باشند. بر اين اساس با شناسايي طرحواره هاي فوق پيش از ابتلاي فرد به اختلال شخصيت مرزي و اندازه‌گيري شدت اين طرحواره‌ها و مشخص كردن الگوي طرحواره مي‌توان راهبردهاي مداخله‌اي مناسبي را در جهت كاهش اين طرحواره به عمل آورد.