بررسي فرسودگي شغلي بهورزان شاغل در خانه هاي بهداشت مركز بهداشت شماره يك اصفهان در سال 1392

مقدمه: فرسودگي شغلي سندرمي روان شناختي مشتمل برسه محور خستگي هيجاني، مسخ شخصيت و احساس عدم كفايت شخصي مي‌باشد، بهورزان به عنوان مراقبين سطح اول خدمات بهداشتي (Primary Health Care- PHC) در معرض انواع مشكلات جسمي و رواني مي‌باشند، تحقيق حاضر با هدف "تعيين وضعيت فرسودگي شغلي در بهورزان شاغل در خانه‌هاي بهداشت مركز بهداشت شماره يك اصفهان در سال 1392"جهت ارائه راهكار مناسب انجام گرديد. روش‌ها: اين پژوهش يك مطالعه توصيفي-تحليلي از نوع مقطعي است كه بر روي تمامي بهورزان شاغل مركز بهداشت شماره يك اصفهان (120نفر) در سال 1392 انجام گرفت، ابزار گردآوري داده‌ها پرسش‌نامه‌اي شامل اطلاعات فردي، اطلاعات حرفه‌اي، و پرسش‌نامه مسلچ (Maslach) بود. پرسش‌نامه توسط بهورزان تكميل و داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماريSPSS نسخه 20 و آزمون‌هاي آماري ANOVA، ضريب همبستگي اسپيرمن، همبستگي پيرسون و آزمون تي مستقل تحليل گرديد. يافته‌ها: نمره كلي فرسودگي شغلي در حد متوسط با ميانگين (42.1) و انحراف معيار (14.7) بود. بين نمره فرسودگي شغلي در حيطه عاطفي و حيطه مسخ شخصيت (0.654 = r و 0.001 < P) و هم‌چنين حيطه عاطفي و حيطه كاهش موفقيت فردي (572/0 = r و 001/0 < P)و حيطه مسخ شخصيت وكاهش موفقيت فردي (693/0 = r و 001/0 < P) رابطه مستقيم وجود داشت. ميانگين نمره فرسودگي شغلي كلي، بعد عاطفي و كاهش موفقيت فردي در زنان به طور معني‌داري بيشتر از مردان بود (0.05 < P). سطح تحصيلات بهورزان با نمره فرسودگي شغلي در كل و در ابعاد مختلف رابطه معكوس داشت. با دور شدن محل سكونت بهورزان از خانه بهداشت فرسودگي شغلي در بعد عاطفي افزايش يافته است (04/=p). نتيجه‌گيري: اين مطالعه نشان داد كه فراواني و شدت فرسودگي شغلي در بهورزان مركز بهداشت شماره يك اصفهان در حد متوسط بوده و از اين ميان، ميزان فرسودگي شغلي در زنان بيشتر از مردان بوده است كه از دلايل آن مي‌توان به انجام همزمان وظايف شغل بهورزي و وظايف خانه و فرزندان كه باعث افزايش ميزان اضطراب و استرس شده وهم‌چنين بعد مسافت وعدم بهره‌مندي از تسهيلات اياب و ذهاب براي تردد به محل كار اشاره نمود.