بررسي نقش ورزش و فعاليت‌هاي بدني بر ميزان مشاركت پرستاران در تصميم‌گيري باليني: مطالعه موردي در بيمارستان الزهراي (س) اصفهان

مقدمه: تصميم‌‌گيري باليني جزء اساسي عملكرد حرفه‌اي پرستاران و متمايز كننده پرستاران حرفه‌اي از كاركنان مراقبتي غير حرفه‌اي است. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي رابطه بين ميزان پرداختن به ورزش و فعاليت‌هاي بدني با ميزان مشاركت پرستاران در تصميم‌گيري باليني در بيمارستان الزهراي (س) اصفهان بود. روش‌ها: اين تحقيق از توع توصيفي- همبستگي بود و به روش پيمايشي انجام شد. جامعه آماري پژوهش را كليه پرستاران شاغل در بيمارستان الزهراي (س) اصفهان در سال 1393 (1125 نفر) تشكيل داد. ابزار جمع‌آوري اطلاعات، پرسش‌نامه‌ تصميم‌گيري باليني (Participation in decision activities questionnaire‎ يا PDAQ) و پرسش‌نامه محقق ساخته فعاليت‌هاي بدني بود كه روايي صوري و محتوايي آن مورد تأييد 8 نفر از متخصصان رشته‌هاي پرستاري و مراقبت‌هاي باليني و تربيت بدني قرار گرفت. همچنين، پايايي ابزارها از طريق ضريب آلفاي Cronbach به ترتيب 0/90 و 0/81 به دست آمد. يافته‌ها: بين ميزان پرداختن به ورزش و فعاليت‌هاي بدني با مشاركت در تصميم‌گيري باليني پرستاران، رابطه معني‌داري وجود داشت (0/001 = P، 0/476 = r). همچنين، نتايج رگرسيون چندگانه براي ورزش‌هاي گروهي مانند واليبال، بسكتبال، بدمينتون و فوتسال با ضريب بتاي 0/398 معني‌دار بود (0/034 = P). نتيجه‌گيري: نتايج به دست آمده حاكي از تأثير مثبت ورزش بر تصميم‌‌گيري باليني پرستاران و مؤلفه‌هاي آن همچون شناسايي مشكل براي ارزيابي راه‌حل‏هاي پيشنهادي و انتخاب بهترين گزينه مي‌باشد؛ به طوري كه با انجام ورزش، پرستاران قادر به اتخاذ تصميم‌هاي مناسب‌تر و انتخاب راه‌حل‌هاي صحيح‌تري خواهند بود.