اثربخشي برنامه توانمندسازي شغلي مبتني بر نظريه رشدي سوپر بر كاهش تعارض متقابل كار- خانواده و نشانگان فرسودگي شغلي دانشجويان

هدف پژوهش بررسي اثربخشي توانمندسازي شغلي مبتني بر نظريه رشدي سوپر بر كاهش تعارض متقابل كار- خانواده و نشانگان فرسودگي شغلي دانشجويان شاغل متاهل دوره هاي تحصيلات تكميلي دانشگاه آزاد اسلامي واحد شبستر بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل كليه دانشجويان شاغل و متاهل بودند كه از طريق روش نمونه گيري در دسترس 60 نفر انتخاب، سپس به صورت تصادفي در دو گروه 30 نفري آزمايش و گواهجايگزين شدند. ابزار اندازه گيري شامل پرسشنامه تعارضكار-خانواده كارلسون و فرسودگي شغلي مسلش بود. نتايج پژوهش نشان داد كه: برنامه توانمندسازي شغلي بر كاهش تحليل هيجاني و افزايش عملكرد فردي موثر بود اما بر كاهش مسخ شخصيت تاثير معناداري نداشت. در تعارض كار-خانواده برنامه توانمندسازي بر كاهش تعارض مبتني بر زمان و مبتني بر توان فرسائي موثر بود اما بر كاهش تعارض مبتني بر رفتار تاثير معناداري نداشت و در ارتباط با تعارض خانواده-كار نيز به غير از تعارض مبتني بر زمان بر كاهش تعارض مبتني بر رفتار و تعارض مبتني بر توان فرسايي تاثير معناداري مشاهده گرديد. در نهايت در بررسي تفاوت در ميزان اثربخشي برنامه توانمندسازي شغلي بر دانشجويان زن و مرد نتايج نشان داد: بين ميزان اثربخشي برنامه توانمندسازي شغلي بر كاهش تحليل هيجاني و مسخ شخصيت و افزايش عملكرد فردي تفاوت معناداري وجود نداشت. در تعارض متقابل كار-خانواده نيز در ميزان اثربخشي برنامه توانمندسازي بر كاهش تعارض مبتني بر زمان، تعارض مبتني بر رفتار وتعارض مبتني بر توان فرسائي دانشجويان مرد و زن تفاوت معناداري مشاهده نگرديد. نتيجه اينكه تعارضات كار-خانواده و فرسودگي شغلي يكي از عمده ترين مشكلات امروزه خانواده ها و سازمان ها مي باشد. بنابراين نياز به برنامه هاي توانمندسازي از جمله توانمندسازي شغلي بيش از پيش احساس مي شود.