ارزيابي شيوه هاي روان شناختي آموزش اعتماد به نفس در قصه هاي كودكان ايراني

خودباوري و اعتماد به نفس بالا از عوامل اساسي سعادت و پيشرفت در زندگي بوده و روان درمانگران براي تقويت آن روش هاي مختلف به ويژه بهره گيري از قصه و داستان در دوران كودكي را توصيه مي كنند. بر همين اساس اين پژوهش با هدف شناسايي و ارزيابي شيوه هاي روانشناختي آموزش اعتماد به نفس كه در قصه هاي كودكان ايراني مستتر شده است، صورت گرفته است. اين پژوهش از نوع توصيفي بوده و روش گردآوري داده ها كتابخانه اي مي باشد. در بررسي داده ها نيز از روش تحليل محتوا استفاده شده است. با توجه به گستردگي زياد جامعه مورد مطالعه، از طريق نمونه گيري هدفمند تعداد 141 قصه ايراني مربوط به گروه هاي سني «ب» و «ج» كه حدود سني 7 تا 11 سال را شامل مي شود به عنوان نمونه مطالعاتي انتخاب گرديد. در هنگام مطالعه با ترسيم ماتريسي كه توسط محقق ساخته شد و در بردارنده شيوه هاي اصلي تقويت اعتماد به نفس بود، قصه هاي انتخابي مورد ارزيابي قرار گرفتند. در كار تحليل نيز از رويكرد تفسيري ميلز و هابرمن كه يكي از معيارهاي اساسي در تحليل محتواي داده ها محسوب مي شود استفاده شد. در عين حال براي تعيين رابطه بين متغيرها از آزمون آماري كاي اسكوئر استفاده شد. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي دهد كه در قصه هاي ايراني از شيوه هاي روان شناختي متفاوتي در جهت تقويت اعتماد به نفس كودكان استفاده شده است كه از مهم ترين آن ها مي توان به تقويت مثبت انديشي، تقويت عزت نفس، پرورش حس همذات پنداري، پرورش خلاقيت، كمك به خودشناسي و خويشتن پذيري، كاهش احساس حقارت و تعديل در خود بزرگ بيني اشاره كرد.