اثر مصرف ريزمغذي هاي روي و آهن بر عملكرد و خصوصيات مورفولوژيك ريشه جو (Hordeum vulgare L) مايكوريزايي

امروزه كمبود عناصر ريزمغذي در تغذيه انسان سبب بروز مشكلات فراوان از جمله سو تغذيه مي­ شود. يكي از برنامه هاي مهم متخصصان تغذيه افزايش ميزان اين عناصر در بخش هاي خوراكي گياهان مي باشد. به­ منظور تعيين تاثير قارچ مايكوريزا و ريزمغذي ها بر صفات ريشه جو، تحقيقي در پاييز سال 1392 در شهرستان كرج به­ صورت آزمايش فاكتوريل در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار روي گياه جو رقم بهمن اجرا شد. تيمارها شامل دو سطح قارچ، بدون مصرف، و خاك مصرف گونه intraradices Glomus به ميزان 10 كيلوگرم در هكتار به صورت در كنار بذر، سه سطح آهن، بدون مصرف، مصرف 2.5 و 5 كيلوگرم در هكتار از منبع آهن سكوسترين 138 با بنيان Fe-EDDHA و سه سطح روي شاهد، مصرف 25 و 50 كيلوگرم در هكتار سولفات روي بودند. مقايسه ميانگين ­هاي اثر ساده قارچ مايكوريزا روي صفت هاي طول كل ريشه، تراكم طول ريشه ها، طول مخصوص ريشه، درصد كلونيزاسيون ريشه و عملكرد دانه نشان داد كه اين صفات تحت تيمار قارچ به ­ترتيب به ميزان 900.6 سانتي متر، 0.52 سانتي متر بر سانتي متر مكعب، 1738.1سانتي متر بر گرم، 5.41 درصد و 1 تن در هكتار افزايش نشان داده­ اند. مقايسه ميانگين­ هاي اثر متقابل سه گانه قارچ مايكوريزا، روي و آهن نشان داد كه تيمار مصرف قارچ مايكوريزا، 5 كيلوگرم آهن و عدم مصرف روي بالاترين ميزان وزن خشك ريشه را به ميزان 2.81 گرم دارا مي باشد.