تاثير زمان برداشت بر برخي فلاونوئيدها در بافت هاي مختلف ميوه بالغ ارقام تجاري پرتقال

به منظور بررسي تاثير زمان برداشت بر مقدار برخي فلاونوئيدها در بافت هاي مختلف ميوه ارقام ﭘرتقال، آزمايشي به صورت طرح اسپليت پلات (كرت هاي خردشده) در زمان بر پايه كاملاً تصادفي در سه تكرار در دانشگاه علوم كشاورزي و منابع طبيعي گرگان در سال 88-1387 انجام گرفت. در اين طرح، فاكتور اصلي شامل بافت هاي مختلف ميوه (برون بر، ميان بر و درون بر) و فاكتور فرعي شامل ميوه هاي بالغ چهار رقم ﭘرتقال (‘تامسون ناول’، ‘واشنگتن ناول‘، ‘سانگين’ و ‘لبناني’) در هفت مرحله زمان برداشت (به فاصله هر 15 روز از اول آبان) بود. براساس نتايج، زمان برداشت بر كليه متغيرهاي اندازه گيري شده اثر معنادار داشت، به طوري كه وزن خشك ميوه با گذشت زمان (برداشت ششم) افزايش يافت و مواد جامد محلول نيز در اين مرحله بيشتر از زمان هاي ديگر برداشت (81/11 درصد) توليد شد. بيشترين مقدار نارنجين (3/435 ميلي گرم در ليتر) در بافت آلبيدو در مرحله سوم برداشت مشاهده شد كه با برداشت مرحله پنجم (بافت برون بر) و ششم (بافت ميان بر) اختلاف معناداري نداشت و كمترين مقدار آن (6/87 ميلي گرم در ليتر) در درون بر ميوه در مرحله چهارم برداشت، توليد شد. حداكثر مقدار هسپريدين (1/219 ميلي گرم در ليتر) در مرحله ششم برداشت در بافت برون بر توليد شد. نوع رقم بر مقدار نارنجين و هسپريدين تاثير معنادار داشت كه در بين ارقام بيشترين مقدار نارنجين و هسپريدين به ترتيب 6/573 و4/272 ميلي گرم در ليتر در پرتقال تامسون در مرحله ششم برداشت استخراج شد.