بيماري پاركينسون: از پاتوفيزيولوژي تا مدل‌هاي حيواني

Parkinson Disease: from Pathophysiology to the Animal Models

مقدمه: بیماری پاركینسون یك اختلال تحلیل برندۀ عصبی پیش‌رونده و شدید در سیستم اعصاب مركزی است. بارزترین ویژگی­های این بیماری كاهش سلول در چند ناحیۀ متراكم جسم سیاه و تجمع α-synuclein متراكم شده به­خصوص در ساقۀ مغز، طناب نخاعی و نواحی قشری هستند. عوامل خطرزای اصلی، سن و عوامل محیطی هستند. چندین ژن برای بیماری پاركینسون وراثتی شناسایی شده است. شناسایی این ژن­ها منجر به ارائۀ راهكارهای جدید شده است. روش­های درمانی جایگزینی دوپامین و داروهای رایج مورد استفاده به طور قابل‌توجهی اختلال حركتی را كاهش داده و اثر مثبتی بر كیفیت بهبود زندگی داشته است. مدل­های حیوانی در بررسی مكانیسم­های درگیر در بیماری‌زایی بیماری پاركینسون و راهبردهای درمانی مهم هستند. نتیجه­گیری: با وجود مدل­های متعدد برای القاء بیماری پاركینسون، مدل­های MPTP و 6-OHDA بارها بیشتر استفاده شده است. در این مطالعه مهم­ترین عوامل دخیل در پاتوفیزیولوژی بیماری پاركینسون و همچنین رایج­ترین مدل­های حیوانی توصیف شده است.

Introduction: Parkinson disease (PD) is a severe and progressive neurodegenerative disorder in the central nervous system. The most features of this disease are several parts-substantia nigra compacta cell-loss, and accumulation of aggregated α-synuclein in specific brain stem, spinal cord, and cortical regions. The main risk factors are age and environmental factors. Several genes have been identified for inheritance PD. Identification of these genes had been leaded to provide new solutions. Dopamine replacement therapy and commonly used drugs significantly reduce motor handicaps and had a positive effect on the quality of life improvement. Animal models are important in investigation of the mechanisms involved in the pathogenesis of PD and therapeutic strategies. Conclusion: Despite numerous models to induce PD, MPTP and 6-OHDA models have been more frequently used. In this study, the most important factors involved in the pathophysiology of PD as well as the most current animal models, are described.