پيش بيني تمايل به راه اندازي يك كسب وكار كارآفرينانه در ميان دانشجويان كشاورزي بر اساس ابعاد قابليت اشتغال

امروزه دو رويكرد توسعه قابليت اشتغال و توسعه تمايل به كارآفريني به عنوان دو رويكرد اصلي مديريت بحران اشتغال مطرح هستند. از اين رو تحقيق حاضر با هدف اصلي پيش بيني تمايل به راه اندازي يك كسب وكار با استفاده از ابعاد قابليت اشتغال انجام شد. جامعه آماري پژوهش 1154 نفر از دانشجويان كارشناسي سال سوم و چهارم كشاورزي و منابع طبيعي و دانشجويان كارشناسي ارشد پرديس كشاورزي و منابع طبيعي دانشگاه تهران بودند. نمونه موردنظر به تعداد 205 نفر تعيين و به روش سهميه اي نمونه گيري انجام شد. ابزار پژوهش پرسشنامه اي بود كه روايي آن به روش صوري و پايايي آن به روش آلفاي كرونباخ مورد بررسي قرار گرفت. روش آماري غالب تحليل تشخيصي بود كه نتايج آن نشان داد در پيش بيني تمايلات كارآفريني دو بعد قابليت اشتغال شامل مهارت هاي بين فردي و مهارت هاي رهبري بيشتر سبب تمايل به كارآفريني مي شوند. درحالي كه داشتن مهارت هاي مديريتي و تفكر سيستمي و مهارت حساب بيشتر مربوط به گروهي با تمايل پايين تر به كارآفريني است. بعد مهارت هاي انتقادي نيز در اين رابطه نقش معني داري از خود نشان نداد. نتيجه كلي تحقيق نشان مي دهد داشتن مهارت هاي قابليت اشتغال به واسطه ارتقاي كيفيت فردي مي تواند در توضيح تمايل به كارآفريني دانشجويان نيز مورد توجه باشد. از اينرو مشخص مي شود كه قابليت اشتغال مفهومي فراتر از استخدام شدن بوده و به عنوان يك برتري فردي در زمينه اشتغال است.