دلايل بي انگيزگي جوانان روستايي به اشتغال در بخش كشاورزي (مورد مطالعه: شهرستان بوئين زهرا)

توسعه روستايي از طريق نيروي انساني توانمند از لحاظ آموزشي، انگيزشي و با شرايط مطلوب جسماني محقق مي شود. بالا رفتن ميانگين سني جمعيت كشاورزان بدليل عدم رغبت جوانان روستايي به كار كشاورزي در سالهاي اخير جامعه روستايي ايران را تهديد مي كند. تحقيق توصيفي پيمايشي حاضر با هدف بررسي دلايل عدم رغبت جوانان روستايي به فعاليت كشاورزي در شهرستان بوئين زهرا صورت پذيرفت. جامعه آماري تحقيق را كليه جوانان روستايي بين سنين 15- 24 ساله شهرستان بوئين زهرا تشكيل مي دادند(23824=N) كه 270 نفر از آنها براساس نمونه گيري چندمرحله اي تصادفي و براساس فرمول كوكران انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. پرسشنامه حاصله از ادبيات نظري تحقيق و مصاحبه با صاحبنظران پس از تعيين روايي از طريق پانلي از متخصصان به عنوان ابزار تحقيق مورد استفاده قرار گرفت. قابليت اعتماد(پايايي) ابزار تحقيق با انجام آزمون مقدماتي و محاسبه آلفاي كرونباخ برابر با 80/0 مورد تاييد قرار گرفت. نتايج تحليل داده ها با نر م افزار SPSS نشان داد كه پرزحمت بودن حرفه كشاورزي در مقايسه با ساير مشاغل، كم درآمد بودن حرفه كشاورزي نسبت به مشاغل ديگر، عدم توجه كافي برنامه ريزان و سياستگزاران به بخش كشاورزي و روستايي سه دليل اول عدم تمايل و رغبت جوانان روستايي به فعاليت كشاورزي مي باشند. همچنين تحليل عاملي نيز نشان داد كه چهار عامل اقتصادي، نگرشي، اجتماعي و آموزشي در مجموع 74/48 درصد از كل واريانس عدم انگيزه به اشتغال در بخش كشاورزي را تبيين مي كنند.