مرزهاي مفهومي امنيت عمومي و امنيت اجتماعي‌شده

Conceptual Boundaries of Public Safety and Socialized Security

در مقايسه بين مرزهاي مفهومي امنيت عمومي و امنيت اجتماعي، گفتني است كه مفهوم اجتماعي در امنيت اجتماعي حاصل نوعي تكثر و همنشيني هويتها ميباشد. واحد تحليل امنيت اجتماعي هويتها يا هويت اجتماعي ميباشد و يا حفظ هويت در سطح ملي، قومي و مذهبي مورد نظر ميباشد. گاه اعتقاد بر اين است كه امنيت اجتماعي بر مجموعه سياستها و راهكارهايي دلالت دارد كه هدف از آنها ايجاد اطمينان خاطر در زندگي جمعي افراد است و معمولاً از آن به تامين اجتماعي تعبير ميشود. حال آن كه «امنيت عمومي» از حيث موضوعي فراتر از اين سازوكارها رفته و افزون بر سياستهاي جبراني، تاسيسات حقوقي حاكم بر جامعه، اخلاقيات و ... را نيز در برمي‌گيرد. با اين تعريف مشخص ميشود، امنيت اجتماعي بخشي از امنيت عمومي است كه ماهيت «جبراني» داشته و در پي ايجاد «اطمينان خاطر» در شهروندان باشد. يا در مقايسه با امنيت فردي بايد گفت امنيت فردي به بخش يا سطحي از امنيت اشاره ميكند كه موضوع اصلي آن فرد است، به تعبير ديگر فرد، مهمترين موضوع يا مرجع امنيت تلقي مي‌گردد. بسياري از رويكردهاي امنيتي خاستگاه فردمحوري دارند. به‌طور مثال، نظريات انتقادي فرد را موضوع نهايي امنيت ميدانند و رهايي و آزادي او از تهديدات و مشكلات را مترادف با امنيت مي‌انگارند. نكته مهم در اين ميان آن است كه امنيت و حقوق اجتماعي بايد توام مورد تاكيد قرارگيرد و صرفاً زماني كه امنيت عمومي و حقوق اجتماعي تهديد شده و مصالح و منفعت عمومي ايجاب كند (يعني مضرات اعمال آن حقوق در آن شرايط و مقطع خاص براي عمومي مردم بيش از منفعت آن باشد)، آزادي و حقوق اجتماعي محدود ميشود. به عبارت ديگر حقوق اجتماعي صرفاً به خاطر خود حقوق اجتماعي و آن هم در شرايط بسيار خاص محدود ميشود.