تاثير آموزش شناختي ارتقاء اميد بركاهش اهمال كاري و خودناتوان سازي تحصيلي دانشجويان دانشگاه پيام نور بوكان

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش شناختي ارتقاء اميد­ بركاهش اهمال كاري و خودناتوان سازي تحصيلي دانشجويان دانشگاه پيام نور بود كه درسالتحصيلي94-93 در شهرستان بوكان مشغول به تحصيل بودند. بدين منظور از طريق نمونه گيري تصادفي چند مرحله اي و از طريق اجراي پرسشنامه هاي اهمال كاري لي و خودناتوان سازي تحصيلي تعداد 50 نفر براي متغير خودناتوان سازي و 60 نفر براي متغير اهمال كاري براساس بالاترين نمره انتخاب شدند و به طريق واگذاري تصادفي، نمونه هاي انتخابي براي هر متغير، در دوگروه آزمايش و دو گروه كنترل گمارده شدند. سپس دو گروه درماني (اهمال كاران تحصيلي، خودناتوان سازها) در هشت جلسه 60 دقيقه اي كه توسط دو درمانگر آموزش ديده اجرا شد، تحت آموزش شناختي ارتقاء اميد قرار گرفتند، در حاليكه گروه گواه در معرض هيچ مداخله اي قرار نگرفتند. پس از آن از همه آزمودني هاي گروه آزمايش و كنترل پس آزمون به عمل آمد. داده هاي بدست آمده با استفاده از آمار توصيفي(ميانگين، انحراف معيار) و آمار استنباطي(آزمون كوواريانس) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج حاصل از تحليل كوواريانس و در سطح 05/0>­­ p براي گروه هاي وابسته به منظور تعيين اثر بخشي آموزش شناختي ارتقاء اميد نشان داد كه اين كاربندي توانسته است به عنوان مداخله اي موثر موجب كاهش خودناتوان سازي و اهمال كاري تحصيلي دانشجويان شود.