«زبان و مقبوليت ايدئولوژي هاي سياسي» در نظريه پل دومان

يكي از اهداف شالوده شكني، براندازي و ايجاد تشكيك در مفاهيم پايه اي ايدئولوژي هاي سياسي است چرا كه زيربناي ايدئولوژيهاي سياسي، معاني برساخته اي تصور مي شود كه عوامل زباني، محيطي و تاريخي موجب شده اند آنها را تثبيت يافته فرض كنيم. پل دومان در كسوت يكي از اين شالوده شكنان براي شناورسازي معاني مستتر در ايدئولوژيهاي سياسي و پاسخ به چرايي مقبوليت آنها، زبان ادبي را مطمح نظر قرار داده و خصايص زبان ادبي را دليلي قاطع براي بي اعتباري مضامين و مفاهيم ايدئولوژي هاي سياسي مي داند. با توجه به اين فرض، مقاله حاضر درصدد پاسخ به اين سوال است كه مقبوليت ايدئولوژي هاي سياسي نزد مخاطبين آن، نتيجه چه روندي در ساحت زبان بوده و نقد ادبي پساساختارگرا چگونه اعتبارزدايي از اين روند را قابل توجيه مي سازد؟ در اين جستار تلاش شده است كه به مراحل اين روند در انديشه پل دومان، پرداخته شود ضمن اينكه، براي فهم بهتر آن، ديدگاه انديشمند ماركسيست فردريك جيمسون كه منتقد نگاه دومان است ، مورد بررسي قرار خواهد گرفت.