فراواني ژن هاي اپرون ica در جدايه هاي باليني استافيلوكوكوس اورئوس و استافيلوكوكوس اپيدرميديس

Prevalence of ica operon related genes in Staphylococcus aureus and Staphylococcus epidermidis clinical isolates

زمينه و هدف عفونت هاي ناشي از گونه هاي استافيلوكوكوس مرتبط با بيوفيلم همچنان به عنوان يك نگراني باليني جدي در بيماران استفاده كننده از ابزارهاي پزشكي مطرح بوده و به عنوان منبعي براي ايجاد عفونت هاي بيمارستاني محسوب مي گردند. ژن هاي مربوط به اوپرون ica پلي ساكاريدهاي چسبنده بين سلولي را توليد مي كنند كه مستقيما در تشكيل بيوفيلم وعفونت زايي اين باكتري نقش اصلي را دارد. در اين مطالعه به بررسي ميزان حضور ژن هاي اپرون ica مرتبط با بيوفيلم و بررسي توانايي اتصال و پتانسيل توليد بيوفيلم در ايزوله هاي باليني ايزوله استافيلوكوكوس اورئوس و استافيلوكوكوس اپيدرميديس پرداخته شده است. مواد و روش كار: در اين مطالعه تعداد27 ايزوله استافيلوكوكوس اورئوس و 73 ايزوله استافيلوكوكوس اپيدرميديس با روش هاي بيوشيميايي معمول تعيين هويت شدند. توانايي تشكيل بيوفيلم با استفاده از دو روش كنگورد و لوله اي بررسي شد. سپس با استفاده از روش PCR حضور ژن هاي اپرون ica در تمام ايزوله ها مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته ها: در اين بررسي ازتعداد 27 و 73 ايزوله استافيلوكوك اورئوس و استافيلوكوك اپيدرميديس به ترتيب 25 و 70 ايزوله توانايي تشكيل بيوفيلم را داشتند. آناليز ژنتيكي نشان داد كه اپرونicaADBC به ترتيب در 4% و 11% ايزوله هاي استافيلوكوك اورئوس و اپيدرميديس يافت شدند. ميزان فراواني icaA , icaB و icaC در استافيلوكوك اپيدرميديس بيشتر از استافيلوكوك اورئوس بوددر حاليكه ژن icaD در ايزوله هاي استافيلوكوك اورئوس بيشتر مشاهده گرديد. نتيجه گيري: نتايج به دست آمده نشان داد كه مطابق با مطالعات ديگر؛ تشكيل بيوفيلم در ايزوله استافيلوكوكي با حضور اپران ica همراه نيست و احتمالا به عوامل متعددي بستگي دارد.

Background and Aim: Infections caused by Staphylococcus species associated with biofilm are considered as a serious clinical concern in medical devices used patients with serious clinical illness and are usually possible source of nosocomial infections. The polysaccharide adhesion mechanism encoded by the ica operon generate a direct role in biofilm formation and infection of the bacteria. In this study, the presence of ica operon were studied in clinical isolates of S. aureus and S. epidermidis in relation to the biofilm formation. Materials and Methods: In this study, the 27 S. aureus isolates and 73 S. epidermidis isolates were identified by conventional biochemical methods. The ability to biofilm formation was evaluated by colony morphology on Congo red agar (CRA) and test tube. Presence of the ica genes was detected by PCR method. Results: In this study, from 27 S. aureus isolates and 73 S. epidermidis, 25 and 70 isolates had the ability to form biofilms respectively. The results showed that 93% and 96% of the S. aureus isolates and S. epidermidis isolates had the potential to form biofilm respectively. Genetic analysis showed that icaRADBC operon was present in 4 and 11% of S. aureus isolates and S. epidermidis isolates respectively. The S. epidermidis isolates were more frequently positive for icaA, icaB and icaC than S. aureus while the most prevalent gene was icaD found in 30% of the S. aureus isolates. Conclusion: The results obtained showed that in consistent with other researches biofilm formation in Staphylococcal isolates was not associated with present of ica operon and presumably depend on several factors.