بررسي تطبيقي نگاره‌هاي وصف طبيعت در شعر ابن رومي و منوچهري دامغاني

A comparative study of Nature Description in Ibn-e Rumi and Manoochehri’s Works

محيط عامل اصلي توصيف طبيعت است. توصيف طبيعت و مظاهر آن همچون باغ و بستان و گل‌ها و ... در عصر عباسي گسترده‌تر از عصر جاهلي و اموي مي‌گردد. در عصر عباسي جلوه‌هاي تمدن و شهرنشيني به يكباره سر بر مي‌آورد. بنابراين وصف بيش‌تر با استعاره و تشبيهات رخ مي‌نمايد؛ كه اين خود بيانگر وسعت خيال شاعر عصر عباسي است. شعر پارسي دوره منوچهري دامغاني را بايد شعر طبيعت خواند، منوچهري از جمله شاعران طراز اول اين دوره است. منوچهري به سبب شيفتگي به ادبيات عرب، به تقليد از شاعران عرب روي آورده، و با وجود نوآوري در شعر طبيعت، بسياري از تشبيهات و صور خيال كه توسط شاعران عصر عباسي از جمله ابن‌رومي و ابن‌معتز وارد شعر شد؛ در شعر منوچهري آمده است. شعر توصيفي ابن‌رومي در اين دوره تابلوهايي درخشنده و سرور انگيز از باغ‌ها و چمنزارهاست. در بيش‌تر اين تصاوير جان بخشيدن به موجودات بي‌جان و عاقل‌انگاري نقطه مشترك با اشعار منوچهري است. كليدواژگان: بررسي تطبيقي، وصف طبيعت، ابن رومي، منوچهري دامغاني.

The environment is the main factor of nature description. Nature description and its manifestation such as gardens, flowers and etc. were waster and wider in Abbasid era rather than Omavid’s. In Abbasid era the civilization and development manifested suddenly. Thus the explanation and description had been done with applying metaphors and similes; and this states the Abbasid era’s dreaming. The Persian poetry might be called nature poetry in Manoochehri’s period in which he was of beginners of that kind of poetry. He imitated the Arab poets because he was affected by Arabic literature. Ibn-e Rumi’s poetry is a brilliant and vivid image of gardens and greens. Personification of things in most parts of his poetry.