تاثير يك‌دوره تمرين سرعتي و موازي هوازي-قدرتي بر برخي ماركرهاي التهابي و مقاومت به انسولين زنان مبتلا به ديابت شيرين نوع 2 (T2DM)

The Effect Of Sprint Training And Combined Aerobic And Strength Training On Some Inflammatory Markers And Insulin Resistance In Women With Diabetes Mellitus (T2dm)

مقدمه: تمرین ورزشی منظم اثرات ضدالتهابی داشته و موجب سركوب التهاب سیستمی با درجه پایین در دیابت نوع 2 می‌شود. لذا، این پژوهش با هدف بررسی تاثیر یك­دوره تمرین سرعتی و موازی هوازی-قدرتی بر سطوح پروتئین واكنشكر- C با حساسیت بالا (hs-CRP)، فاكتور نكروز دهنده تومور-آلفا (TNF-α)، اینترلوكین-6 (IL-6) و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت شیرین نوع 2 (T2DM) صورت گرفت. روش ­ها: 52 نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع 2 (سن 45 تا60 سال، گلوكزناشتای بالاتر از 126 میلی‌گرم بر دسی­لیتر) به‌طور داوطلبانه در تحقیق حاضر شدند و بر اساس مقادیر هموگلوبین گلیكوزیله (HbA1c) در سه گروه تمرین همزمان قدرتی-استقامتی (17نفر) و تمرین سرعتی (17 نفر) و كنترل (18 نفر) قرار گرفتند. گروه همزمان قدرتی-استقامتی به مدت 12 هفته، سه جلسه در هفته تمرین استقامتی با 60 درصد حداكثر ضربان قلب (MHR) و دو جلسه در هفته تمرین مقاومتی با 70 درصد یك تكرار بیشینه (1-RM) انجام دادند. گروه تمرین سرعتی به مدت 12 هفته، سه جلسه در هفته 4 تا10 تكرار آزمون وینگیت 30 ثانیه­ای بر روی ارگومتر را با حداكثر تلاش انجام دادند. یافته­ ها: نتایج این تحقیق نشان داد كه تفاوت معنی­داری بین تاثیر تمرین سرعتی و تركیبی در فاكتورهای TNF-α (119/0p=)، IL-6 (08/0p=)،hs-CRP (214/0p=) و گلوكز (171/0p=) مشاهده نشد. اما در مورد انسولین (036/0p=) و مقاومت به انسولین (008/0p=) تفاوت بین گروهی معنی­دار بود. نتیجه گیری: هرچند از نظر آماری تفاوت معنی­داری بین این دوشیوه تمرینی مشاهده نشد، بنظر می­رسد با توجه به تاثیر بیشتر تمرینات سرعتی بر برخی فاكتورهای التهابی، تمرین سرعتی نسبت به تمرینات همزمان قدرتی-استقامتی می‌توانند شرایط ضدالتهابی بهتری برای زنان دیابت نوع 2داشته باشد.

Background: The purpose of this study is to the comparison of the effect of 12 weeks of sprint training and concurrent aerobic and strength training on high sensitive C-reactive protein (hs-CRP), interleukin-6 (IL-6), tumor necrosis factor alpha (TNF-α) and insulin resistance in women with diabetes mellitus (T2DM) Methods: 52 overweight female type 2 diabetic patients (age; 45-60 years old and fasting blood glucose ≥ 126 mg/dl (7.0 mmol/l)) were assessed for eligibility. Participants were assigned to intense interval training group (N=17), concurrent resistance- endurance training group (N=17) and control group (N=18). The combined strength-endurance group did 12 weeks, three sessions per week endurance training with 60 % of maximal heart rate and two session resistance training with 70 % 1-RM. Intense interval training group did three session/week of 4-10 repetition of all out 30s Wingate on ergometer were included 10 weeks of concurrent resistance- endurance training and intense interval training. Results: The results showed that following sprint training, there were significant changes in hs-CRP (p<0.001), but it wasn’t significant following concurrent training (p=0.062). According to results, TNF-α change were not significant in intense sprint (p=0.11) and concurrent training (p=0.23). Differences were not significant for the fasting blood glucose in the intense interval training groups (p=0.000). Serum insulin levels showed significant increases in the SIT (p<0.000) and concurrent training (p=0.000) significantly. The data showed significant differences in insulin resistance index (HOMA-IR) in intense interval training (p=0.000) and concurrent resistance- endurance training (p=0.008). ANCOVA test showed no significant difference in fasting blood glucose concentrations (P=0.171). Conclusion: Intense sprint training compare to concurrent strength-endurance training can have better inflammatory status for patients with type 2diabete.