مدل تصميم گيري شهودي چندوجهي و تحليل سياست خارجي تركيه ( مطالعه موردي دولت عدالت و توسعه)

به قدرت رسيدن اسلام‌گرايان در تركيه در سال 2002، گفتمان و رفتار سياست خارجي اين كشور را دچار تغييرهاي اساسي كرد. تصميم گيران دولت عدالت و توسعه در سايه يك سياست خارجي عمل گرايانه و چندجانبه از گزينه هاي مختلف تصميم گيري و جهت گيري‌هاي موقعيتي براي رسيدن به اهداف ملي، منطقه اي و بين المللي خود بهره برده اند. مقاله حاضر، به تحليل تيوريك سياست خارجي تركيه در دوره حكومت دولت عدالت و توسعه پرداخته و تلاش كرده است تا تحليلي از ادبيات سياست خارجي تركيه بعد از جنگ سرد و مدل تصميم‌گيري سياست خارجي رهبران دولت عدالت و توسعه ارايه دهد. بر اين اساس با بهره‌گيري از روش تحقيق كيفي و منابع اسنادي به دنبال پاسخ‌گويي به اين سوال برآمده است كه سياست خارجي تركيه در چارچوب مدل تصميم‌گيري شهودي چندوجهي چگونه قابل‌تحليل است؟ از آن‌جا كه مطالعات دانشگاهي در اين حوزه كم‌تر از مدل‌سازي تيوريك استفاده كرده و بيش‌تر در حد مطالعات توصيفي باقي مانده‌اند؛ پژوهش موجود، به‎‌منظور پاسخ‌گويي به سوال مذكور، به مدل‌سازي تصميم‌گيري دولت عدالت و توسعه بر اساس مدل نظريه شهودي چندوجهي پرداخته و گزينه‌هاي مختلف در سياست خارجي حزب حاكم را با توجه به ابعاد مختلف؛ اقتصادي، سياست داخلي، فرهنگي و ايديولوژيك و نظامي و استراتژيك، موردپژوهش قرار داده است.