پروتكل مسيريابي خودتطبيقي با محدوده تاخير براي شبكه‌هاي موردي بين‌خودرويي

شبكه‌هاي موردي بين‌خودرويي گونه‌اي از شبكه‌هاي موردي سيار است كه نودهاي آن را وسايل‌ نقليه موجود در خيابان تشكيل مي‌دهند. مسيريابي در اين شبكه‌ها به‌دليل ويژگي‌هاي منحصربه‌فرد آن‌ها، نظير سرعت بالاي وسايل ‌نقليه و توپولوژي بسيار پويا، همواره مورد توجه كميته‌هاي تحقيقاتي بوده است. ازآنجايي‌كه در اين شبكه‌ها، امكان ارسال به گره بعدي در تمامي مكان‌ها و ساعات براي وسايل ‌نقليه وجود ندارد، پروتكل‌هاي مسيريابي تحمل‌پذير تاخير كه ماهيت غيرمتصل شبكه را در تصميمات مسيريابي لحاظ مي‌كنند، با اقبال بسياري مواجه شده‌اند. اما پروتكل‌هاي ارايه‌شده در اين حوزه، علي‌رغم مزاياي بسيار، بدون توجه به نوع كاربرد بسته، عمليات مسيريابي را انجام مي‌دهند. برخي از اين پروتكل‌ها با اولويت دادن به راهبرد ارسال چند‌گامي بسته، موجب افزايش سربار شبكه و درنتيجه، تاخير مضاعف بسته‌هاي اورژانس مي‌شوند. برخي ديگر با اولويت دادن به راهبرد ذخيره ‌‌و حمل، موجب تحويل بسته‌هاي اورژانس با تاخير غيرقابل قبول مي‌شوند. در اين مقاله، براي حل چالش‌هاي مطرح‌شده، پروتكل مسيريابي خودتطبيقي تحمل‌پذير تاخير را ارايه كرديم كه به‌صورت بين‌لايه‌اي و پويا، با درنظرگرفتن نوع ترافيك در لايه كاربرد و شرايط شبكه، تصميمات مسيريابي مناسب را در هر زمان اتخاذ مي‌كند. نتايج حاصل از ارزيابي‌ها نشان مي‌دهد كه پروتكل پيشنهادي ضمن حفظ مزاياي پروتكل‌هاي تحمل‌پذيرتاخير، نرخ تحويل بسته‌هاي اورژانس را تا 35 درصد بهبود مي‌بخشد.