نارسايي هاي ترجمه ي منظوم قرآن (پژوهشي در ترجمه ي كرم خدا امينيان)

قرآن كريم اصيل ترين سرچشمه ي آموزه ها، به فصيح ترين زبان نازل شده، از اين رو براي ترويج و تبليغ مفاهيم والا و معارف بلند آن، ترجمه و شرح حقايق جاودانه اش به زبان هاي مختلف دنيا ناگزير مي نمايد. از ديرباز و از سده هاي نخستين اسلام، متفكران و قرآن پژوهان بسياري در ترجمه پذيري يا ترجمه ناپذيري قرآن، اصول و مباني ترجمه ي قرآن و انواع سبك هاي ترجمه ي آن قلم فرسايي كرده و ترجمه هايي شيوا و روان هم ارائه داده اند؛ در اين ميان فرزانگان نكته سنج، لغزش ها و غفلت ها را يافته و با نقدهاي عالمانه، ترجمه ها را به سوي اتقان و استحكام بيشتري سوق داده اند. نويسنده در پژوهش حاضر برآن است تا با روش توصيفي تحليلي ابتدا به طور خلاصه به ذكر انواع ترجمه بپردازد سپس مصاديقي از نارسايي هاي ترجمه ي منظوم در حوزه ي ساختارهاي واژگاني، دستوري، آوايي و معنايي را در ترجمه خدا امينيان بيان كند. مهمترين دستاورد اين پژوهش آنست كه شعر با وجود آرايش هاي لفظي و معنوي غالبا تكلف آميز و تابع هنرنمايي و سليقه ي گوينده است، به همين دليل شاعر قبل از اينكه از متن پيروي كند تابع ضرورت هاي شعري و تنگناي وزن و قافيه است؛ در نتيجه واژگان انتخاب شده يا بيش از متن عربي است يا با آن تفاوت دارد. اين حقيقت در مورد ترجمه ي قرآن چه نظم و چه نثر انكار ناپذير است و نشان مي دهد هنوز با ترجمه ي مطلوب، فاصله بسيار است.