بررسي تحمل به شوري در مرحله جوانه زني و گياهچه اي رازيانه

با توجه به رشد گياهان داروئي متنوع و روند افزايش توسعه اراضي شور در كشور، شناسايي گياهان دارويي مقاوم به شوري اهميت زيادي دارد. اين مطالعه به منظور بررسي اثرات تنش شوري بر صفات مختلف رازيانه در كشت بدون خاك (در مراحل جوانه زني و گياهچه­اي) صورت گرفت. اين آزمايش به صورت فاكتوريل، در قالب طرح كاملاتصادفي با چهار تكرار( در آزمايش اول) و سه تكرار (در آزمايش دوم) انجام شد. اثرات سطوح شوري [(شاهد) 0،50، 150،100، 200 (ميلي مولار)] از نمك كلريد سديم بر روي سه توده (شيراز، اصفهان و استهبان) مورد مطالعه قرار گرفت. نتايج حاصل از تجزيه واريانس و مقايسه ميانگين صفات ندازه­گيري شده نشان داد كه با افزايش سطوح شوري، درصد جوانه­زني، شاخص بنيه بذر، طول ريشه، طول ساقه، وزن خشك ريشه، وزن خشك ساقه، نسبت اندام هوايي به ريشه، بيوماس، شاخص كلروفيل، محتواي كلروفيل­ aو b، و محتواي كاروتنوئيد در ژنوتيپ­هاي مختلف رازيانه به طورمعني داري در هر دو مرحله رشدي كاهش يافت. در ژنوتيپ­هاي مختلف اختلاف معني داري بين سطوح مختلف شوري مشاهده شد، بطوريكه بيشترين مقدار هريك از اين صفات در تيمار شاهد و كمترين مقدار آن در تيمار حداكثر تنش شوري بود. تحمل به شوري در مرحله گياهچه­اي نسبت به مرحله جوانه زني بيشتر بود و در هر دو آزمايش ژنوتيپ رازيانه شيراز، نسبت به دو توده ديگر برتري نشان داد.