فراهنجاري در شعر سبك هندي

Deviation in Poetry of Indian Style

سبك به‌طور‌كلي به معني نحوه بيان است. به عقيده فرماليست‌ها، وقتي اثر‌آفرين به‌دنبال ادبي‌كردن متن باشد، بايد از يكسري قواعد و هنجارهايي كه در زبان معيار و غير ادبي وجود دارد، فراتر رود و با آشنايي‌زدايي و بيگانه‌سازي به اثر خود جلوه هنري ببخشد. آشنايي‌زدايي از دو طريق فراهنجاري و قاعده‌افزايي صورت مي‌گيرد. «جفري ليچ» براي اولين بار فراهنجاري را به هشت بخش تقسيم كرد كه شامل فراهنجاري واژگاني، آوايي، نوشتاري، معنايي، سبكي، نحوي، گويشي، زماني يا باستان‌گرايي مي‌شود. سهم هر كدام از اين فراهنجاري‌ها در ادبي‌كردن متن متفاوت است و در دوره‌هاي مختلف ادبي به گونه‌هاي متفاوت آن نظر داشته‌اند. از‌ جمله در سبك هندي كه در اوايل قرن دهم براي گريز از هنجارهاي موجود در اشعار دوره تيموري با بهره‌گيري از فراهنجاري‌ها، به ابداعاتي در ساحت زبان و معنا دست زدند و سبكي متمايز از ديگر دوره‌ها آفريدند. اين نوشتار سعي در شناسايي انواع فراهنجاري و ذكر نمونه‌هايي از غزليات اين دوره دارد.

Style generally means expression. According to the formalists, when the author is seeking literary text, he must have a standard language and literary norms that are beyond and alienation and defamiliarization do literary test. defamiliarization done is two ways: extra regularity and Deviation. For the first time, Jeffrey leaches divided deviation into eight parts. It contains lexical, phonetic, written, semantic, stylistic, grammatical and archaism deviation. The share of each of the deviations is different in different periods of literature and in a manner different from literary texts. It included at the beginning of tenth centuries in Indian style, to evade existing norms of the lyrics timuri and with using the deviation created contributions in the field of language. This article tries to identification of deviation types and mention of examples of the lyrics of the period.