بازسازي بخش مركزي شهرها؛ الگوي مداخله و دستورالعم لهاي مرمتي در خرده حوز ههاي در كپذير

در سا لهاي قبل از دوران صنعتي شدن، روند آرام تغيير شكل و نوسازي شهرهاي تاريخي گذشته را عمدتا معيارهاي فرهنگي تعيين م يكردند. اين معيارها در طي زمان شكل م يگرفتند و ابزار فني محدود آن روزگار تأثير اندكي بر آن داشت. از نيمه دوم قرن نوزدهم به بعد، امر دخالت در بافت كالبدي شهرها به شك لهاي متفاوتي صورت پذيرفت و تلاش نظام مند براي احياء مراكز قديمي كسب و كار در گرايشات جديد حفاظتي مطرح شد، تا اين كه بالاخره شهرهاي زيادي تهيه برنام ههاي جديد مركز شهر را در دهه ۱۹۷۰ به عهده گرفتند. ادامه به روز اين رويه به منظور بازسازي بخش مركزي شهرها، از اين جهت مورد پژوهش اين مقاله قرار گرفته است كه روند رو به تخريب بطئي نواحي مركزي سرعت دو چنداني نسبت به ده ههاي پيشين به خود گرفته است و از سوي ديگر اهميت اين نواحي شهري به طور كاملا محسوسي بر برنامه ريزان و مديران شهري آشكار شده است تا گامي مؤثر در مسير حل معضلات رو به رشد بخ شهاي مركزي شهرها بردارند. بنابراين ضمن مطالعه و بررسي ادبيات نظري موجود در زمينه مرمت و بازسازي و نيز نقش مراكز شهري، ابتدا رويكرد نگارنده در ارائه طرح براي مراكز شهري تبيين و سپس ضمن بيان اهداف طرح بازسازي مورد نظر نويسنده، الگوي مداخله از ديد وي معرفي و توصيف خواهد شد. در ادامه اصول و دستورالعم لهاي بازسازي در دو بعد كالبدي و عملكردي ارائه م يگردد.