معماري پايدار و نقد آن در حوزه محيط زيست

مفهوم پايداری در دهه ۱۹۷۰ ميلادی، نتيجه آگاهی بشر نسبت به مسائل محيط زيست و مشكلات فرهنگی- اجتماعی و اقتصادی م یباشد. يكی از مهمترين اهداف توسعه پايدار، حفظ طبيعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پايدار در حوزه محيط ساخته شده، معماری پايدار ناميده م یشود. آنچه كه در اين مقاله مورد توجه قرار گرفته است، رويكرد معماری پايدار نسبت به مسائل محيطی است؛ هر چند كه جدا كردن اين موضوع از ساير جنب ههای اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، كاری دشوار است. با اينكه نتايج بحرا نهای امروزی به خوبی شناسايی شد هاند ولی بسياری از را هح لهای ارائه شده نسبت به مشكلات محيطی در معماری پايدار، به نظر ناكارآمد و ناقص م یآيند. چرا كه با وجود ارائه را هح لهايی كه در جهت رفع مشكلات محيطی بر م یآيد، اما رويكرد آنها نسبت به طبيعت همچنان گسسته است و ارزش هميشگی طبيعت احيا نشده باقی م یماند. نگاه انسان نسبت به طبيعت، همان جهان بينی يا بينش او م یباشد كه در روش و مشی او منعكس م یگردد. لذا ابها مها و نواقص تئوريكی كه در مفهوم معماری پايدار وجود دارند، م یتوانند مانع مهمی در جهت حفظ محيط زيست باشند. هدف اين تحقيق، جستجوی نظري ههای زيس تمحيطی توسعه پايدار و معماری پايدار م یباشد كه در نهايت در مقايسه با برخی از نگر شها و ديدگا هها نسبت به طبيعت قرار م یگيرد تا نواقص آن تكميل گردد. به اين ترتيب اين مقاله ابتدا به اهداف توسعه پايدار و معماری پايدار م یپردازد و را هكارهای آن را ارائه م ینمايد تا نواقص آن را دريافته و خ طمشی كام لتری را پيشنهاد دهد. هر چند توسعه پايدار ريش ههای اكولوژيكی و اقتصادی و فرهنگی- اجتماعی دارد، ولی با جستجو درباره معضلات پيش روی انسان معاصر و را هحل آنها در معماری پايدار، نقش طبيعت هر چه بيشتر آشكار م یگردد. در انتهای اين نوشتار طبيعت و معنای گسترده آن مورد بررسی قرار گرفته است كه م یتواند تعيين كننده رابطه س هگانه انسان، طبيعت و معماری باشد. در نظر گرفتن نقش انسان و همچنين معماری به عنوان يك فرآيند كه منجر به پايداری م یگردد، از نكات مهم ديگر در اصلاح رابطه انسان، طبيعت و معماری م یباشد. روش اين پژوهش مبتنی بر مطالعات كتابخان های است و رويكردی توصيفی دارد. نتايج به دست آمده از اين پژوهش با هدف معماری پايدار به اصلاح رابطه انسان، طبيعت و معماری م یپردازد.