راهكارهاي طبيعي نيل به محيط پايدار (نمونه موردي: بافت فرسوده محله از گل)

بحران های زیست محیطی، آلودگی ها، نابودی و یا تضعیف اكوسیستم ها ضرورتی انكار ناپذیر را به همگان و به ویژه اندیشمندان تذكر می دهد: «ضرورت ایجاد تغییر و اصلاح شیوه كنونی احداث و اداره محیط های مصنوع». درك این ضرورت ملموس، رسالتی را به دوش همه متخصصان فعال در زمینه طراحی و ساخت و اداره محیط های مصنوع گذارده؛ رسالت نیل به مقصدی كه از آن با عناوینی چون جامعه پایدار، توسعه پایدار و ... یاد شده است. برای گام برداشتن در این مسیر پایدارسازی نیاز به سرمشق و الگو داریم و طبیعت به عنوان یكی از مهم ترین الگوها همواره جایگاه ویژه ای را به عنوان سرمشق فعالیت های انسانی دارا بوده است. درك شیوه ای كه طراح طبیعت به وسیله آن پایداری را ایجاد و حفظ نموده، نیاز به نگرشی همه جانبه، هماهنگ و نظام مند دارد. نگرش سیستمی به طبیعت سال هاست كه در قالب علم اكولوژی انجام می شود. ولی حلقه مفقوده این زنجیر، انتقال یافته ها به متخصصان فعال در زمینه ساخت محیط مصنوع است؛ تا بتوانیم راهكارهایی را كه طبیعت به وسیله آن ها نظام خود را حفظ كرده و به پایداری می رساند، اقتباس نموده و در ساخت محیط مصنوع به كار بریم؛ امری كه هدف نگارنده از نگارش این مقاله بوده است؛ لذا ابتدا مهم ترین اصول پایداری طبیعت مورد بررسی و تحقیق قرار گرفتند و سپس با استفاده از دستاوردهای این بررسی، راه حل هایی مبنایی جهت نیل به پایداری در محیط های مصنوع پیشنهاد گردیده است.