پيش درآمدي بر گونه شناسي فضاهاي همگاني شهري (نمونه موردي: بافت فرسوده محله ازگل)

یكی از بحث های مهم كنونی حوزۀ طراحی شهری موضوع گونه شناسی فضاهای عمومی در شهر است. فضاهای عمومی در طراحی و برنامه ریزی شهری تحت عناوینی همچون عرصه عمومی، فضای شهری، مكان عمومی و ... مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. عرصه عمومی به نوعی یك قلمرو همگانی است كه عموم مردم یك شهر حق حضور در آن را دارند. علیرغم این تعریف ساده در تبیین گونه شناختی عرصه های همگانی رویكرد واحدی وجود ندارد. تنوع رویكرد، بسیاری از كارشناسان را در سنجش وضعیت محیطی مكان های یاد شده سردرگم می كنند. این گفتار درصدد یادآوری این مطلب است كه می توان با وجود تفاوت دیدگاه ها به شیوه سنجش و تحلیل یكپارچه ای دست یافت. لذا در این مقاله سعی می گردد تا با بررسی دیدگاه ها، تفكرات و نظریات صاحب نظران در حوزۀ شهرسازی به روش توصیفی-تحلیلی به تنوع برداشت ها از مفهوم عرصه عمومی، قلمرو عمومی-خصوصی، و فضاهای عمومی شهری اشاره گردد. در این راستا به بررسی و تحلیل محتوا و كاركرد فضاهای شهری و در نهایت، نوعی گونه شناسی فضاهای عمومی شهری پرداخته می شود. این برداشت از شیوه های گونه شناسی در مطالعات موردی محله ازگل تهران بازنمون می گردد.