تحليل و اولويّت بندي پايداري اجتماعي محيط هاي روستايي (مطالعه موردي: دهستان قلعه بيابان شهرستان داراب)

The Analysis and Prioritization of Social Sustainability of Rural Environments (Case Study: Ghal’eh Biaban District Darab SubProvince)

توسعه پايدار روستايي داراي ابعاد مختلفي است كه در بين آنها بُعد پايداري اجتماعي در تحقّق اهداف توسعه روستايي بسيار حائز اهمّيّت است. اين بعد از پايداري، تعيين نيازمندي‌هاي اجتماعي حداقلي براي توسعه بلندمدّت و شناسايي چالش‌هاي پيش روي عملكرد جامعه در بلندمدّت را دنبال مي‌كند. دستيابي به پايداري اجتماعي در نواحي روستايي، نيازمند شناخت و تحليل وضعيّت پايداري اجتماعي روستاها است. بر همين اساس، پژوهش حاضر با هدف سنجش، تحليل و اولويّت‌بندي نواحي روستايي دهستان قلعه بيابان (شهرستان داراب) از لحاظ پايداري اجتماعي تدوين يافته است. اطّلاعات و داده‌هاي مورد نياز در اين پژوهش، با استفاده از ابزار پرسشنامه جمع­آوري شده است. واحد تحليل پژوهش خانوارهاي ساكن در 7 روستاي بالاي 20 خانوار است كه 10 درصد آنها (185 خانوار) به عنوان خانوار نمونه انتخاب شدند. داده‌هاي گردآوري شده با استفاده از آزمون هاي آماري Tتك نمونه اي، تحليل واريانس يك‌طرفه و آزمون تحليل واريانس اندازه گيري مكرّر، تجزيه و تحليل و در راستاي اولويّت بندي روستاهاي مورد مطالعه از تكنيك RALSPI استفاده شده است. نتايج حاصله نشان مي دهد كه نواحي روستايي داراب از لحاظ پايداري اجتماعي بالاتر از حد متوسّط قرار دارند كه البتّه تفاوت معناداري از اين لحاظ در بين روستاها وجود دارد؛ همچنين بر اساس مدل RALSPIمشخّص شد كه از لحاظ پايداري اجتماعي روستاي فتح­آباد در بالاترين رتبه و روستاي بيخ وبنگل در پايين‌ترين رتبه قرار دارد. نهايتاً اينكه مشخّص گرديد، معيارهاي جمعيّت، امكانات و خدمات و نيز معيار رضايت زيستي نقش مؤثّري در بالابودن ميزان پايداري اجتماعي روستاها دارند.