گسترش نامكان‏ها و تهديد حيات شهري (مطالعه موردي: كرمانشاه)

Development of non-Places and threats for urban life A Case study of Kermanshah City

اين مقاله تلاش مي‌كند فرآيند ظهور نامكان‌ها در كرمانشاه و پيامدهاي آن‌ را مورد مطالعه قرار دهد. رويكرد نظري مقاله مبتني بر آراي مارك اوژه است. ازنظر وي سوپرمدرنيته مولد نامكان است. نامكان‌ جايي است كه در آن خاطره، روابط اجتماعيِ پايدار و هويت شكل نمي‌گيرد. روش مطالعه كيفي است. تكنيك گردآوري داده‌ها بررسي اسناد و مشاهده است. يافته‌ها نشان مي‌دهند كه شهر كرمانشاه در دهه‌ي 40 مكان بوده است؛ اما ظهور سكونت‌گاه‌هاي غيررسمي، جنگ و خصوصي كردن حوزه‌ي عمومي، ازبين رفتن سينماها، زوال محلات قديمي و جايگزيني بزرگ‌راه‌ها و تقاطع‌هاي­ غيرهم‌سطح با خيابان‌ها و ميادين، شهر را بدل به نامكاني بزرگ كرده است و حيات شهري در آن كم‌رنگ شده است. اين پديده براي شهروندان عدم تعلق به مكان، عدم تمايل به مشاركت و خشونت را به ارمغان آورده است. تاكنون فرآيند مكان‌سازي و احياي حيات شهري، توسط طراحان و برنامه‌ريزان و مردم در آن انجام نگرفته است.

This article tries to examine the emergence of nonplaces in Kermanshah and its consequences. Article’s theoretical approach is based on the ideas of Marc Augé. In his view, Super modernity generates nonplaces, in which memory, stable social relationships, and identities cannot be formed. The research applies qualitative method. Results show that despite the fact that in the 1960s the city of Kermanshah was a place, the emergence of informal settlements, war and privatization of public sphere, disappearance of cinemas, decline of old neighborhoods, replacement of streets and squares with highways and nonsame level intersections, have turned the city into a large nonplace in which urban life has faded away. This phenomenon has brought the citizens disorientation, unwillingness to participate and violence. To date, neither developers and planners nor the people of Kermanshah have carried out the process of building place and regenerating urban life.