مطالعه نقش سازمان هاي دولتي و شهروندان در مديريت بحران هاي طبيعي (مطالعه موردي: شهر رشت)

(Study of role of governmental organizations and citizens in natural crises management (case study: Rasht

جهان امروز همواره دستخوش حوادث و سوانح گوناگون طبيعي و غيرطبيعي است و انسان همواره در صدد است با انديشه هاي گوناگون و برنامه ريزي طبقه بندي شده به پيش بيني و پيشگيري از اين بلايا بپردازد. در اين تحقيق تعيين آمادگي سازمان هاي دولتي و مردم شهر رشت در مقابله با بحران هاي طبيعي و شناسايي رابطه بين آمادگي شهر رشت و مولفه هاي مديريت بحران از طريق تحقيقات كاربردي با روش توصيفي-تحليلي انجام شد. نتايج اين پژوهش نشان داد كه در سازمان‌ هاي مورد مطالعه و در بين مردم شهر رشت سطح آمادگي در مواجهه با بلاياي طبيعي بسيار پايين است. يافته هاي اين پژوهش نشان دادند كه هر چه مولفه هاي مديريت بحران بهبود يابند، آمادگي مردم در برابر بحران هاي طبيعي افزايش مي‌ ابد. با استناد به نتايج پژوهش، در مباحث وجود قوانين و مقررات، دستورالعمل‌هاي آمادگي در برابر بحران، آگاهي مديران، كاركنان سازمان‌ ها و مردم از وجود برنامه‌هاي آماده سازي و آموزش همگاني ضعف وجود دارد. به همين دليل سازمان‌ هاي مورد مطالعه و مردم رشت به طور كلي در برابر حوادث غيرمترقبه آمادگي كافي ندارند.

World has undergone a variety of natural and unnatural events, and human being always seeks to predict and prevent such disasters by different ideas and planning classified. In this study the level of governmental organizations and Rasht citizents readiness for confronting natural crisis and the relationship between readiness of Rasht and crises management components through have been axamined using cross-sectional method. This results indicated that the level of the studied organizations and Rasht citizents readiness for confronting natural crisis is very low. The findings showed that improving the indicators of crises management components to increase the readiness of the public for confronting natural crisis. Therefore, regarding the results, the studied organizations and Rasht citizents generally do not have sufficient readiness for confronting natural crisis. This could be due to the lack of regulations and guidelines of readiness for confronting natural crisis, lack of organizations managers and employeesʹ knowledge and the public form preparation programs and lack of public education among them.