الگوي هماهنگي راهبردي ميان ارتباطات و تعارض سازماني و رابطه آن با عملكرد

زمينه و هدف: عدالت يكي از مهمترين مسايلي كه سازمان‌ها همواره با آن مواجه هستند، بهبود عملكرد سازماني است كه در قالب مفاهيمي چون رشد، سودآوري، افزايش سهم بازار، بهره‌وري و ساير شاخص‌ها مطرح مي‌شود. تحقيق حاضر به دنبال آن است كه هماهنگي راهبردي ميان ارتباطات و تعارض سازماني را مشخص كرده و رابطه آن با عملكرد را مورد بررسي قرار دهد. روش‌شناسي: تحقيق حاضر بر حسب هدف، توصيفي ـ تبييني؛ بر حسب نتيجه، توسعه‌اي و بر حسب داده، كمّي ـ كيفي مي‌باشد. در اين تحقيق مؤسسات پژوهشي داراي موافقت قطعي وابسته به دستگاه‌هاي اجرايي به عنوان جامعه آماري با استفاده از روش تحقيق تركيبي مورد بررسي قرار گرفتند و گونه‌هاي ارتباطات و تعارض سازماني آنها با استفاده از پرسشنامه مورد سنجش قرار گرفت. براي جمع‌آوري اطلاعات مربوط به عملكرد مؤسسات پژوهشي نيز از اسناد و گزارش‌هاي دفتر بررسي و ارزيابي پژوهشي معاونت پژوهشي وزارت علوم، تحقيقات و فناوري مربوط به سال 1388 استفاده شده است. روش نمونه‌گيري به‌صورت تصادفي بوده است. يافته‌ها: مدل آماري تحقيق با استفاده از روش تحليل مسير تبيين شد. به‌منظور تبيين تئوريك مدل تحقيق، تئوري نقاط مرجع راهبردي به‌كار گرفته شد و يافته‌ها حاكي از آن است كه ميان ارتباطات، تعارض سازماني و عملكرد رابطه معني‌داري وجود دارد. همچنين بين هماهنگي و عملكرد نيز رابطه مستقيم و معني‌داري وجود دارد. نتيجه‌گيري: با توجه به وجود رابطة معني‌دار بين هماهنگي و عملكرد، هرچه ميزان هماهنگي ميان اين عناصر افزايش ‌يابد، عملكرد نيز افزايش پيدا مي‌كند؛ در نتيجه پيشنهاد مي‌شود كه مؤسسات پژوهشي براي افزايش عملكرد از مدل نقاط مرجع راهبردي استفاده كنند. به علاوه به مديران و مسئولان مؤسسات پژوهشي پيشنهاد مي‌شود از رويكردهاي تعاملي در ارتباطات استفاده كنند، زيرا ارتباطات از مهمترين عواملي است كه به تجانس و يكپارچگي اعضاي سازمان كمك مي‌كند.