رابطه هاي تجربي ميان بزرگي و برخي پارامترهاي گسلش براي زمين لرزه هاي ايران و ناحيه هاي مجاور آن

تخمين اندازه ي بزرگترين زمينلرزه ا ي كه ممكن است توسط يك گسل مشخص يا چشمه ي زمينلرزه رخ دهد، از جمله پارامترهاي مهم تاثيرگذار درتحليل خطر زمينلرزه است. يكي از روش هاي تخمين اين بزرگي، استفاده از رابطه هاي تجربي بين بزرگي و پارامترهاي گسل عامل زمينلرزه است. هدف اصلي اين مطالعه ارائه ي بهترين روابط تجربي ممكن بين بزرگي و پارامترهاي گسل به چند روش رگرسيون مناسب، مبتني بركاتالوگ گردآوري شده و به روز شده ي زمينلرزه هاي منطقه است. براي اين منظور، برخي از پارامترهاي گسلش از جمله طول شكستگي سطحي، بيشينه جابه جايي هاي افقي و قائم و بزرگي هاي M_w و M_s بيشتر از 5/5 گزارششده ي دوره ي دستگاهي تا پايان سال 2014 ميلادي براي زمينلرزه هاي ايران و نواحي مجاور با دقت گردآوري شده است. براي اين منظور، سه مدل رگرسيون SR، ISR وOR به كار گرفته شده است.نشان داده شده است كه ضرائب بين بزرگي ها و پارامترهاي گسل در رابطه هاي حاصل از روش هاي SR و OR با خطاي كمتري نسبت به روش ISR تخمين زده مي شوند. در عوض، در روابط معكوس، طول شكستگي سطحي و بيشينه جابه جايي هاي قائم و افقي برحسب M_w و M_s، ضرائب حاصل ازروش ISR با كمترين ميزان خطا نسبت به ساير روش ها تخمين زده مي شوند. نتايج حاصل از اين مطالعه با رابطه هاي مشابه جهاني مقايسه شده است. به عنوان نمونه، در رابطه ي بين M_s و طول شكستگي سطحي، رابطه ي ميانگين جهاني به كار رفته تا بزرگي حدود 2/7 نسبت به رگرسيون OR در اين مطالعه، داراي فراتخمين و پس از آن فروتخمين دارد.