اهميت خلوت بيمار در طراحي معماري محيط هاي درماني به منظور ارتقاء كيفيت درمان و بهبودي آن ها

خلوت به عنوان يكي از نيازهاي اساسي انسان اهميت به سزايي در سيستم مراقبت هاي بهد اشتي د ارد و برآورد ه نشدن آن استرس بسياري به بيمار وارد مي كند كه در روند بهبود ي اش تاثير نامطلوبي خواهد گذاشت. بسياري از صاحب نظران اخلاق پزشكي برآوردن خلوت را ستون اصلي ارائه مراقبت هاي درماني مي د انند. تحقيقات در ايران و سراسر دنيا نشان د اد ه است كه علي رغم آنكه پرستاران و د يگر كاركنان بر اين باورند كه خلوت بيماران رعايت مي شود ولي بيماران از ميزان خلوت خود راضي نيستند. اين تحقيق به دنبال پاسخگويي به اين سوال است كه خلوت بيماران چگونه مي تواند در ارتقاي نظام درمان و بهبود ي اش موثر واقع شود و جايگاه معماري در تحقق خلوت لازم براي بيمار چيست؟ اين مطالعه با رويكرد كيفي از تكنيك مطالعه كتابخانه اي و سپس مشاهد ه در دو بيمارستان انتخابي گودرز و مرتاض در شهر يزد براي يافتن نكاتي در رابطه با خلوت بيماران بهره مي گيرد. در نهايت دو گروه از بيماران بستري انتخاب شدند و مصاحبه نيمه ساختار يافته انجام گرفت. نتايج نشان مي د هد كه خلوت در فضاهاي درماني تابع شرايط فرهنگي، نوع و شدت بيماري، روحيات فرد ي، طول زمان بستري، روش ارائه خدمات، فعاليت هاي كادر پزشكي و موارد ي از اين قبيل است كه طراح فضاهاي درماني بايد آنها را در نظر بگيرد و راهكارهاي معمارانه اي در برآوردن خلوت لازم براي بيمار بستري خلق كند.