مقايسه‌ خودكارآمدي در تعامل با همسالان و شايستگي اجتماعي در دانش آموزان پسر با رفتارهاي پرخاشگرانه و عادي

The Comparison of Selfefficacy in Peer Interaction and Social Competence of Male Students with Aggressive and Normal Behaviors

مقدمه: يكي از اختلالات رفتاري كه شيوع آن به‌طور هشداردهنده اي بالا است، پرخاشگري است. كودكان داراي رفتارهاي پرخاشگرانه خانواده، مدرسه و اجتماع را با مسائل گوناگوني مواجه مي كنند كه آن ها را در برابر آشفتگي هاي رواني ـ اجتماعي دوران نوجواني و حتي بزرگسالي آسيب‌پذير مي‌سازد. هدف اين پژوهش مقايسه خودكارآمدي در تعامل با همسالان و شايستگي اجتماعي در دانش آموزان پسر پرخاشگر و عادي پايه هاي پنجم و ششم دوره ابتدايي شهر اهواز در سال تحصيلي 94-1393 بود. روش: نمونه اين پژوهش شامل 250 دانش‌آموز پسر (125 دانش آموز پرخاشگر و 125 دانش‌آموز عادي) بود كه به روش تصادفي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. طرح پژوهش، علي ـ مقايسه اي بود. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل مقياس خودكارآمدي كودكان در تعامل با همسالان، مقياس شايستگي اجتماعي و پرسشنامه پرخاشگري كودك در مدرسه بود. داده‌ها با استفاده از روش تحليل واريانس چند متغيري (MANOVA) تحليل شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه بين دو گروه از لحاظ خودكارآمدي در تعامل با همسالان و شايستگي اجتماعي تفاوت معني داري وجود دارد. به‌علاوه، ميزان خودكار آمدي در تعامل با همسالان و شايستگي اجتماعي در گروه پرخاشگر نسبت به گروه عادي كمتر بود. نتيجه گيري: بر اساس نتايج مطالعه حاضر، نقصان در خودكار آمدي در تعامل با همسالان و شايستگي اجتماعي مي تواند به‌عنوان يكي از عوامل مهم در بروز رفتارهاي پرخاشگرانه مورد توجه قرار گيرد.

Introduction: One of the behavioral disorders with extremely high prevalence is aggression. Children with aggressive behaviors expose the family, school and society to various problems that make them vulnerable against mentalsocial disturbances in their adolescence and even adulthood. The aim of this study was comparing selfefficacy in peer interaction and social competence of male students with aggressive and normal behaviors in 5 and 6th grades of elementary school in Ahvaz city (139394 academic year).Method: The sample included 250 male student (125 aggressive students and 125 normal students) that were selected through random multistage sampling method. The research design was causalcomparative. The instruments included: Children’s Selfefficacy for Peer Interaction Scale, Social Competence Scale, and Child Aggression in School Questionnaire. Data were analyzed using multivariate analysis of variance (MANOVA) method. Results: The results showed that there was a significant difference between the groups in selfefficacy in peer interaction and social competence. In addition, the level of selfefficacy in peer interaction and social competence of the aggressive group were lower than the normal group. Conclusion: According to the results of this study, deficit in selfefficacy in peer interaction and social competence can be considered as one of the significant factors in emerging aggressive behaviors.