كاربرد مدل آنتروپي شانون در پهنه بندي توسعه يافتگي شهرستان هاي استان يزد از ديدگاه بيابانزدايي

يكي از اهداف مهم انجام طرح­هاي بيابان زدايي كاهش محروميت (توسعه نيافتگي) و رفع تبعيض (نابرابري) بين مناطق مختلف بوده است. شناخت و تجزيه و تحليل وضع موجود نواحي مختلف از ديدگاه بيابان زدايي نخستين گام در فرآيند توسعه پايدار منطقه­اي و شناخت كمبودها و تنگناها مي­باشد. ضعف روش­هاي اندازه­گيري سنتي عملكرد، نياز به ارائه روش هاي نوين و كمي را ايجاب مي­كند. بنابراين در اين پژوهش سوال اصلي تحقيق اين است كه آيا فعاليت هاي انجام شده در سطح شهرستان­هاي استان با توجه به وسعت اراضي بياباني و منابع تحت­تاثير، مناسب بوده است؟ و همچنين آيا مدل آنتروپي در برآورد اين پهنه­بندي كارايي لازم را دارد؟ شاخص­ها و متغيرهاي توسعه فرآيند بيابان زدايي مي­توانند به خوبي وضع نواحي را نشان دهند كه با توجه به آن مي­توان سياست­هاي بودجه­بندي، نيروي انساني و غيره را تعيين نمود. بنابراين اطلاعات اوليه در زمينه فعاليت­هاي بيابان زدايي از مركز ملي بيابان زدايي استان يزد به تفكيك شهرستان گردآوري و از روش آنتروپي شانون به منظور بررسي و رتبه­بندي ساختار وضع موجود بيابان­زدايي استفاده شد. اين مدل با ساختار سلسله مراتبي به ارزيابي توسعه شهرستان­ها از نظر توسعه شاخص­هاي بيابان زدايي مي­پردازد و در انتها نتايج را به صورت نقشه­هاي ارزيابي ارائه مي­دهد. نتايج حاصله نشان داد كه شهرستان هاي يزد، تفت و مهريز به طور مشترك با درجه توسعه­يافتگي 873/0- از نظر مجموع شاخص­هاي بيابان زدايي در وضعيت نامناسبي مي­باشند و شهرستان هاي بافق، اردكان، صدوق و طبس به ترتيب با درجه توسعه يافتگي، 768/0­، 596/0، 539/0و 479/0 از وضعيت مناسبي برخوردارند.