اخلاق و ميراث فرهنگي

زمينه: واژه ها در عمق معاني شكل گرفته خود، واجد مفاهيمي جدي و دقيق براي انتقال به اذهان مي باشند. از آن دست است واژه ذهن آشنا و ديرين سالي همچون فرهنگ و ميراث فرهنگي. در نظر داشتن فرهنگ از شقوق مختلف، امر مهمي در بررسي سوابق هويت اخلاقي و شناختن اجتماع محسوب مي شود. آن جنبه اي از فرهنگ كه با ميراث هاي معنوي اجتماع پيوند برقرار مي كند، بحث مالكيت هاي معنوي ميراث فرهنگي را مطرح مي سازد كه زيربناي اصلي آن، مباحث اخلاقي و اخلاق مندي هاي انساني در سطوح بزرگ تري همچون مرزهاي يك سرزمين را شكل مي دهد. در مقاله حاضر سعي شده تا مباحث اخلاقي با حوزه ميراث فرهنگي ايران در ارتباط با موضوع مالكيت معنوي و دانش سنتي فرهنگ و هنر ايراني مورد بحث قرار بگيرد. نتيجه گيري: رابطه اخلاق با مواريث فرهنگي هر ملتي رابطه اي چند سويه است كه در اين مقاله با تكيه بر بعد اخلاقي انتظارات جمعي برخورد با ميراث فرهنگي و فعاليت هاي دولت در اين مورد، بحث به دو حوزه مالكيت معنوي ميراث فرهنگي و دانش سنتي داشته هاي هنري و فرهنگي ايرانيان كشيده شده است. عمر اين دو شق مهم در حراست از ميراث فرهنگي ايران، كوتاه است ولي از آنجا كه آنها به نوعي از قوانين بين المللي و اخلاقي دفاع از علوم سنتي و هنرهاي ملي سرزمين ها تبديل شده اند، ناخودآگاه تمام ملل صاحب تمدن نيز براي ثبت و حفظ ميراث فرهنگي خود به ناچار مي بايست بدان ها تمسك جويند.