تحليل توزيع فضايي و ميزان دسترسي به بوستان هاي شهري (مطالعه موردي: شهر شيراز)

چگونگي پراكنش فضايي و ميزان دسترسي به خدمات و تسهيلات شهري از جمله بوستان ها از اهميت زيادي برخوردار است و نقش اساسي در دستيابي به عدالت و برابري اجتماعي و مكاني در هر جامعه دارد. در اين مقاله، الگوي توزيع فضايي و ميزان و سطح دسترسي به بوستان هاي شهري شيراز بررسي شده است. از برخي ابزارهاي تحليل فضايي در سيستم اطلاعات جغرافيايي مانند بافرينگ تحليل نزديك ترين همسايگي و برخي از روش هاي كمي مانند ضريب آنتروپي، منحني لورنس، ضريب جيني، ضريب مكاني، ضريب توزيع و روش سنجش سطح تمركز جهت اندازه گيري ميزان تمركز و نحوه توزيع بوستان هاي شهري در سطح مناطق مختلف شهر شيراز استفاده شده است. بر اساس بررسي 169 بوستان شهري، توزيع كل بوستان ها در شهر شيراز نيمه متعادل است و تفاوت كمي از اين نظر در بين مناطق وجود دارد. با وجود اين، توزيع بوستان هاي منطقه اي، ناحيه اي و به ويژه شهري در سطح شهر متعادل نيست و بعضي از مناطق (براي مثال، منطقه 6) به اين نوع بوستان ها دسترسي ندارند. نتايج روش بافرينگ در GIS نيز نشان داد كه علي رغم كمبود دسترسي به انواع بوستان هاي همسايگي، محلي، ناحيه اي، منطقه اي و شهري در بيشتر مناطق، منطقه 6 محروم ترين منطقه است و مناطق 2، 4 و 8 از بهترين دسترسي برخوردارند. نتايج اين روش همچنين نشان داد كه همه بوستان ها در شهر شيراز 74 درصد از شهر را پوشش مي دهند و فقط 26 درصد از كل شهر با كمبود دسترسي به بوستان ها مواجه است.