تأثير برخي عامل هاي زيست بوم شناختي بر همزيستي قارچ ريشه هاي آربوسكولار با سيب زميني در استان آذربايجان غربي

قارچ ريشه هاي (ميكوريز) آربوسكولار به دليل اثرات بسيار سودمندي كه در رشد و نمو گياهان و افزايش مقاومت آن ها به شرايط نامساعد دارند، موردتوجه بسياري از محققان در نظام كشاورزي پايدار هستند. عامل هاي مختلف زنده و غيرزنده مي تواند توسعه ارتباط قارچ ريشه ايي را تحت تاثير قرار دهند. به منظور بررسي برخي عامل هاي موثر بر همزيستي قارچ هاي ميكوريز آربوسكولار با گياه سيب زميني، نمونه برداري از كشتزارهاي استان آذربايجان غربي در شهريور 1391 انجام شد. اطلاعاتي مانند رقم سيب زميني، عملكرد، تناوب زراعي و برنامه كودي براي هر نمونه گردآوري شد. بررسي هاي آزمايشگاهي شامل درصد استقرار يا كلنيزاسيون ريشه با قارچ ريشه هاي آربوسكولار، آلودگي ريشه با درون رست (اندوفيت) هاي ديواره تيره، جمعيت اسپور، EC، pH و بافت خاك روي 31 نمونه خاك و ريشه انجام شد. نتايج نشان داد بين درصد استقرار قارچ ريشه ها و جمعيت اسپوري خاك با عملكرد سيب زميني ارتباط مستقيم وجود دارد. به طوركلي نظام تك كشتي و تناوب با گياهان ميزبان مناسب قارچ ريشه به ويژه خانواده لگومينوز باعث بهبود استقرار قارچ ريشه هايي شد. همچنين پيشينه كشت، نوع كوددهي و ريزموجودات (ميكروارگانيسم هاي) خاك، كلنيزاسيون قارچ ريشه ها را تحت تاثير قرار دادند.