رابطه نماگرهاي اجتماعي-اقتصادي با ميزان مشاركت شهروندي؛ پژوهشي بر پايه طرح رصد كيفيت زندگي در شهر تهران

هدف از انجام اين مطالعه بررســي مشاركت شهروندي و رابطه آن با نماگرهاي اجتماعي-اقتصادي در شهر تهران اســت. با توجه به ســير تكاملي مشاركت و قرار گرفتن آن در بطن توسعه، گسترش روحيه مشاركتي در افراد و بســط فرهنگ مشاركت و شناسايي عوامل موثر بر آن و شــناخت بنيانهاي فكري و فرهنگي حاكم بر جامعه از ضروريات انجام اين پژوهش بوده اســت. محقق با بررســي متون و ادبيات موضوع، به تلفيقي از نظريات هابرماس، رانســيمن، بورديو، ديويس،گيدنز و جيمز فريزر مبني بر تأثير نماگرهاي اجتماعي-اقتصادي بر ميزان مشــاركت شــهروندي در چارچوب نظري خود رسيده است. اين پژوهش بر مبناي طرح رصد كيفيت زندگي در شــهر تهران انجام شــده است. روش تحقيق پيمايشــي بوده و ابزار گردآوري اطالعات پرسشنامه بوده است. جامعه مورد مطالعه در اين پژوهش شامل كليه شهروندان شهر تهران هستند. حجم نمونه انتخاب شــده به صورت خوشه اي چند مرحله اي (محلات سعادت آباد، كارون و عبدل آباد واقع در مناطق 2 ،10 و 19 شهر تهران) 371 نفر بوده است. بنابر يافته هاي تحقيق رابطه مستقيمي بين نماگرهاي اجتماعي-اقتصادي و مشاركت شهروندي وجود دارد كه با افزايش يكي، ديگري نيز افزايش مي يابد. در نتيجه هر دو دسته متغيرها به دليل همبســتگي ميانشــان تقويت كننده يكديگرند. پيامد و حاصل بســط رابطه متعامل بين شاخص هاي كيفيت زندگي و مشــاركت شــهروندي به گسترش و ارتقاء توســعه اجتماعي كمك مي كند. همچنين در اين پژوهش رابطه بين اعتماد اجتماعي، ميزان رضايت اجتماعي، ميزان سرمايه اقتصادي و ميزان سرمايه فرهنگي با ميزان مشاركت شهروندي در شهر تهران به تأييد رسيده است. بر اساس نتايج رگرسيون چند متغيره از بين نماگرهاي اجتماعي-اقتصادي مطالعه شده در اين تحقيق، متغير رضايت اجتماعي مهمترين متغير تبيين كننده ميزان مشاركت شهروندي بوده است.