نقش سيستم هاي مغزي- رفتاري در اختلال سايكوپاتي بر اساس مدل سه بخشي سايكوپاتي

مقدمه: سايكوپاتي مجموعه اي از خصوصيات عاطفي، بين فردي و رفتاري است كه نمايانگر سنگدلي، بي پروايي، فربيكاري، بزرگ منشي، هيجان خواهي و پرخاشگري مي باشد. مدل سه بخشي سايكوپاتي كه اين اختلال را بر اساس سه سازه تهور، پستي و بازداري زدايي توصيف مي كند، با هدف تلفيق و تركيب مفاهيم و رويكردهاي تاريخي مختلف و متضاد نسبت به ارزيابي سايكوپاتي توسعه يافت. هدف پژوهش حاضر بررسي نقش سيستم هاي مغزي- رفتاري در اختلال سايكوپاتي بر اساس مدل سه بخشي سايكوپاتي مي باشد. روش: در يك طرح همبستگي از نوع علي غير آزمايشي در قالب مدل يابي معادلات ساختاري، تعداد 450 نفر از زندانيان داراي جرايم مختلف زندان مركزي اروميه بر اساس نمونه گيري تصادفي طبقه اي انتخاب شدند و مقياس سه بخشي سايكوپاتي و مقياس فعال ساز رفتاري/ بازداري رفتاري(BIS/BAS) كارور و وايت اجرا گرديد. داده ها با استفاده از مدل يابي معادلات ساختاري با بر آورد حداكثر برازش تحليل شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه مدل نظري پژوهش برازش مناسبي دارد. همچنبن سيستم جنگ/گريز/اجتناب (FFFS) اثر مثبت معناداري بر تهور و اثر منفي معناداري بر بازداري زدايي و پستي دارد. سيستم فعال ساز رفتاري(BAS) اثر مثبت معناداري بر تهور، پستي و بازداري زدايي داشته و سيستم بازداري رفتاري (BIS) نيز اثر مثبت معناداري فقط بر تهور داشته و بر پستي و بازداري زدايي اثر معناداري ندارد. نتيجه گيري: نتايج بدست آمده از اين مطالعه بطور كلي نقش سيستم هاي مغزي- رفتاري را در تبيين ابعاد سه گانه مدل سه بخشي مورد تاييد قرار داده و نشان داد كه تئوري حساسيت به تقويت تاثير مهمي در بسط تئوريكي و پژوهشي سبب شناسي سايكوپاتي داشته و از نقش اساسي تر سيستم فعال ساز رفتاري در اختلال سايكوپاتي حمايت مي كند.