اثربخشي روش پسخوراند زيستي – تن آرامي بر افسردگي، اضطراب و قند خون بيماران مبتلا به ديابت نوع يك

مقدمه: افسردگي و اضطراب از عوامل موثر در افزايش قند خون هستند. استفاده از مداخلات روان شناختي از راه هاي مناسب و كم هزينه براي كنترل اين عوامل است. هدف پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي روش پسخوراند زيستي – تن آرامي بر افسردگي، اضطراب و قند خون بيماران مبتلا به ديابت نوع1 بود. روش: در اين پژوهش كه به روش تجربي با طرح پيش آزمون پس آزمون وگروه كنترل با گمارش تصافي انجام شد، گروه نمونه از ميان بيماران مراجعه كننده به مركز سلامت شهر كلار واقع در اقليم كردستان كشور عراق انتخاب شدند. از ميان پرونده هاي موجود31 زن و مرد داوطلب 25-45 ساله به صورت در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفي در دو گروه كنترل و آزمايش قرار داده شدند و به پرسشنامه افسردگي بك (BDI-II) و پرسشنامه اضطراب اشپيلبرگر(STIA) پاسخ دادند و نمره آزمايشHba1c آنها ثبت شد. آزمودني هاي گروه آزمايش به مدت8 هفته تحت درمان با روش پسخواند زيستي - تن آرامي قرار گرفتند در حالي كه گروه كنترل در اين مدت درمان قبلي خود را بدون تغيير دريافت كردند. سپس آزمودني هاي هردو گروه مورد پس آزمون قرار گرفتند. براي تحليل داده ها از آمار توصيفي، تحليل واريانس و تحليل كوواريانس استفاده شد. يافته­ها: در پس آزمون ميانگين افسردگي دو گروه تفاوت معناداري با پيش آزمون نداشت (8050p=) اما ميانگين اضطراب آشكار (0010p=) اضطراب پنهان(0050p=) و قند خون(0000p=) گروه مداخله در پس آزمون به طور معناداري كاهش يافته بود. نتيجه گيري: روش پسخوراند زيستي تن آرامي باعث كاهش اضطراب و قند خون بيماران مبتلا به ديابت نوع يك مي شود اما تاثيري بر افسردگي آنها ندارد.